H Homo Digitalis στο Inside Story για το Smart Policing
Την Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020 δημοσιεύθηκε άρθρο της δημοσιογράφου Ελευθερίας Τσαλίκη στο Inside Story με τίτλο “Smart Policing: Θα φέρει η Έξυπνη Αστυνόμευση την αναγνώριση προσώπων στην Ελλάδα;“
Στο άρθρο της, η δημοσιογράφος αναλύει ιδιαίτερα τη σύμβαση μεταξύ Ελληνικής Αστυνομίας και Intracom Telecom για την ανάπτυξη και χρήση εφαρμογής αναγνώρισης προσώπου από τα όργανα της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ο συνιδρυτής της Homo Digitalis, Κωνσταντίνος Κακαβούλης, μίλησε στη δημοσιογράφο για τα προβλήματα που ανακύπτουν και τους λόγους που καθιστούν τη χρήση της συγκεκριμένης τεχνολογίας ιδιαίτερα δύσκολη την παρούσα στιγμή.
Παράλληλα ο κ. Γεώργιος Ρουσόπουλος, ειδικός επιστήμονας-ελεγκτής της ΑΠΔΠΧ και Δρ Μηχανικός Η/Υ και Πληροφορικής, ανέλυσε τη θέση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων στο θέμα. Σύμφωνα με τον κ. Ρουσόπουλο, η ΑΠΔΠΧ εξετάζει τη σύμβαση κατόπιν του αιτήματος της Homo Digitalis.
Ευχαριστούμε θερμά τη δημοσιογράφο Ελευθερία Τσαλίκη και το Inside Story για το ενδιαφέρον τους στις απόψεις και τις δράσεις της Homo Digitalis.
Ψηφιακά Καρτέλ: οι κίνδυνοι, ο ρόλος των Big Data, τα πιθανά μέτρα και η Ε.Ε.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Καούρας*
Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με την έννοια των «καρτέλ». Στα καρτέλ μεγάλοι παίκτες σε ολιγοπωλιακές συνήθως αγορές συνάπτουν τυπικές ή άτυπες συμφωνίες μεταξύ τους, διαμορφώνοντας ενιαία τιμή διάθεσης των προσφερόμενων προϊόντων ή υπηρεσιών, προκειμένου να αποφύγουν το μεταξύ τους ανταγωνισμό και να μοιράσουν τα κέρδη από την αγορά.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία τελικός ζημιωμένος είναι ο καταναλωτής, ο οποίος καταλήγει να πληρώνει περισσότερο από όσο θα ήταν αρχικά διατεθειμένος.
Το αποτέλεσμα είναι ότι μέρος του δικού του πλεονάσματος μετατρέπεται σε πλεόνασμα του (λιανο-)πωλητή.
Τι θα γινόταν όμως αν τέτοια φαινόμενα παρατηρούνταν στον ψηφιακό χώρο;
Αν δηλαδή αλγόριθμοι τιμολόγησης ήταν ικανοί να συντονίσουν τις τιμές ακόμα και σε μη ολιγοπωλιακές αγορές δημιουργώντας «ψηφιακά καρτέλ» («αλγοριθμική (σιωπηρή) συμπαιγνία»);
Οι αλγόριθμοι θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό θέτοντας αυτόματα εκείνες τις τιμές που μεγιστοποιούν τα κέρδη των (λιανο-)πωλητών.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά καρτέλ, όπου οι ανταγωνίστριες εταιρείες αναγκάζονται να συνάψουν ρητές ή σιωπηρές συμφωνίες μεταξύ τους, στα ψηφιακά καρτέλ ο συντονισμός των δράσεών τους μπορεί να επιτευχθεί και χωρίς ρητή συμφωνία μεταξύ τους, αλλά με αναγνώριση της αμοιβαίας αλληλεξάρτησής τους στο πλαίσιο μίας δεδομένης αγοράς.
Σιωπηρή Συμπαιγνία και Αλγόριθμοι
Oι τρόποι με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί σιωπηρή συμπαιγνία μέσω της χρήσης αλγορίθμων είναι πολλοί. Ενδεικτικά:
- Οι αλγόριθμοι έχουν τη δυνατότητα να εντοπίζουν απειλές στην αγορά πολύ γρήγορα, για παράδειγμα μέσω ενός φαινομένου που είναι γνωστό ως «now casting», το οποίο επιτρέπει στους παίκτες της αγοράς να εξαγοράζουν προληπτικά τυχόν ανταγωνιστές ή να αντιδρούν επιθετικά στην είσοδο νέων παικτών στην αγορά.
- Οι αλγόριθμοι συμβάλλουν στην αύξηση της διαφάνειας της αγοράς και της συχνότητας των αλληλεπιδράσεων, με αποτέλεσμα να καθιστούν τους οικείους τομείς της αγοράς πιο επιρρεπείς σε συμπαιγνία.
- Οι αλγόριθμοι μπορούν να δρουν ως διευκολυντές συμπαιγνίας μέσω παρακολούθησης των κινήσεων των ανταγωνιστών με στόχο την επιβολή μίας συμπαιγνιακής συμφωνίας, επιτρέποντας τον έγκαιρο εντοπισμό αποκλίσεων από την καθορισμένη τιμή και τη χάραξη στρατηγικών αντεκδίκησης.
- Ο αλγοριθμικός συντονισμός μπορεί να επιτευχθεί μέσα από ένα σενάριο «κέντρου και περιφέρειας» («hub and spoke») όπου οι ανταγωνίστριες εταιρίες ενδέχεται να χρησιμοποιούν τους ίδιους κατασκευαστές αλγορίθμων για τη δημιουργία αλγορίθμων τιμολόγησης και, έτσι, να καταλήγουν να βασίζονται στους ίδιους αλγορίθμους για την ανάπτυξη των στρατηγικών τιμολόγησης. Παρομοίως, ένα συμπαιγνιακό αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν οι περισσότερες εταιρίες κατέληγαν να χρησιμοποιούν αλγόριθμους τιμολόγησης για να παρακολουθούν σε πραγματικό χρόνο τον ηγέτη της αγοράς (στρατηγική «οφθαλμός αντί οφθαλμού»).
- «Σηματοδοτικοί αλγόριθμοι» μπορούν να επιτρέπουν σε επιχειρήσεις να ορίζουν αυτόματα ταχύτατα επαναλαμβανόμενες ενέργειες, όπως στιγμιαίες αλλαγές τιμών στη μέση της νύχτας, που δεν μπορούν να τύχουν εκμετάλλευσης από τους καταναλωτές, αλλά οι οποίες μπορούν να «διαβαστούν» και να εκτελεστούν από ανταγωνιστές που διαθέτουν καλούς, αναλυτικούς αλγόριθμους.
- «Αυτοδίδακτοι αλγόριθμοι» μπορεί να εξαφανίσουν την ανάγκη για ανθρώπινη μεσολάβηση, καθώς χρησιμοποιώντας τεχνολογίες νοημοσύνης των μηχανών («machine learning»), οι αλγόριθμοι αυτοί δύνανται να βοηθούν τις επιχειρήσεις να επιτυγχάνουν ένα συμπαιγνιακό αποτέλεσμα χωρίς κάν να έχουν επίγνωση αυτού.
Αλγόριθμοι & Big Data: Σύμμαχοι του Καταναλωτή & της Επιχείρησης;
Τα Big Data ορίζονται ως εκείνο το «σώμα πληροφοριών που χαρακτηρίζεται από τέτοιο μεγάλο όγκο, ταχύτητα και ποικιλία που απαιτείται ειδική τεχνολογία και αναλυτικές μέθοδοι για τη μετατροπή του σε αξία». Οι αλγόριθμοι, ως «πολύ καλά ορισμένη υπολογιστική διαδικασία που λαμβάνει μία ορισμένη αξία, ή ένα σύνολο αξιών, ως «πρώτη ύλη» και παράγει μία άλλη αξία, ή σύνολο αξιών, ως αποτέλεσμα», παρέχουν την απαραίτητη τεχνολογία για την αξιοποίηση των Big Data.
Πώς θα μπορούσε ο συνδυασμός των δύο να οδηγήσει στη μείωση του κινδύνου επίτευξης σιωπηρής συμπαιγνίας σε μία αγορά;
Σε ψηφιακά οικοσυστήματα που στηρίζονται στη χρήση δεδομένων, οι καταναλωτές μπορούν να αναθέτουν αγοραστικές αποφάσεις σε αλγόριθμους που λειτουργούν ως το «άλλο ψηφιακό τους μισό» ή να συγκεντρωθούν σε αγοραστικές πλατφόρμες, ενισχύοντας έτσι την αγοραστική τους δύναμη.
Όταν οι αγοραστές έχουν ισχυρή αγοραστική δύναμη, έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν ελεύθερα από πού και με ποιους όρους θα προμηθευτούν προιόντα ή υπηρεσίες και, έτσι, δυσχεραίνουν ανεπανόρθωτα κάθε προσπάθεια επίτευξης όρων συντονισμού μεταξύ των πωλητών.
Επίσης, οι αλγόριθμοι μπορούν να αναγνωρίσουν πιθανή συμπαιγνία μεταξύ των (λιανο-)πωλητών και να ειδοποιήσουν τον καταναλωτή ή ακόμα και να οδηγήσουν τον καταναλωτή να προμηθευτεί προιόντα ή υπηρεσίες από διαφορετικούς πωλητές προκειμένου να ισχυροποιήσουν τα κίνητρα νέων παικτών να εισέλθουν στην αγορά.
Πέρα από τη θετική λειτουργία σε επίπεδο ζήτησης, οι «αλγοριθμικοί καταναλωτές» μπορούν επίσης να επιτείνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των πωλητών, καθώς, με τη βοήθεια των αλγορίθμων, έχουν τη δυνατότητα να συγκρίνουν ένα μεγάλο όγκο προσφορών και να αλλάξουν προμηθευτές, εάν αυτό κριθεί συμφέρον.
Από την άλλη πλευρά, η αυξημένη διαθεσιμότητα ηλεκτρονικών δεδομένων, ως αποτέλεσμα της χρήσης αλγορίθμων, μπορεί να παράσχει χρήσιμες πληροφορίες για την αγορά σε επίδοξους νέους παίκτες μειώνοντας το κόστος εισόδου τους στην αγορά.
Επιπροσθέτως, οι αλγόριθμοι μπορούν να αποτελέσουν μία σημαντική πηγή καινοτομίας, επιτρέποντας σε επιχειρήσεις να αναπτύξουν μη παραδοσιακά επιχειρηματικά μοντέλα και να εξαγάγουν περισσότερες πληροφορίες από υπάρχοντα δεδομένα, οδηγώντας, έτσι, σε πολυεπίπεδη ανάπτυξη της αγοράς και μείωση της παροντικής αξίας των συμπαιγνιακών συμφωνιών.
Τα Μέτρα Πρόληψης ή και Αντιμετώπισης των «Ψηφιακών Καρτέλ» και o Ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αναγνωρίζοντας ότι τυχόν μέτρα κατά των «ψηφιακών καρτέλ» μπορεί να έχουν επιπτώσεις στον ανταγωνισμό, οι αρχές ανταγωνισμού καλούνται να υιοθετήσουν άλλοτε πιο ήπια και άλλοτε πιο ριζοσπαστικά μέτρα ανάλογα με τη σοβαρότητα ή και την πιθανότητα του κινδύνου συμπαιγνίας.
Ένα από τα παραδοσιακά εργαλεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι αρχές ανταγωνισμού προς αυτή την κατεύθυνση είναι η διεξαγωγή ερευνών αγοράς και η συλλογή αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τις περιπτώσεις αλγοριθμικής τιμολόγησης και τον κίνδυνο συμπαιγνίας.
Σε περίπτωση που ο κίνδυνος συμπαιγνίας είναι υπαρκτός, οι αρχές ανταγωνισμού θα μπορούσαν να τροποποιήσουν το καθεστώς ελέγχου των συγχωνεύσεων, μειώνοντας το κατώφλι παρέμβασής τους και διερευνώντας την πιθανότητα συμπαιγνίας ακόμα και σε λιγότερο ολιγοπωλιακές συνθήκες π.χ. συγχωνεύσεις από 4 σε 3 ή ακόμη και από 5 σε 4 μέρη.
Επιπλέον, θα μπορούσαν να ρυθμίσουν ex ante το καθεστώς των αλγορίθμων τιμολόγησης επιβάλλοντας απαίτηση ειδοποίησης και προηγούμενης ανάλυσής τους, δημιουργώντας τελικά ένα προστατευμένο κανονιστικό περιβάλλον («regulatory sandbox») για τη λειτουργία των αλγορίθμων.
Ένας τέτοιος έλεγχος θα μπορούσε να ανατεθεί σε έναν ειδικό φορέα, όπως ένα εθελοντικό δίκτυο μεταξύ ρυθμιστικών αρχών σε εθνικό και υπερ-εθνικό επίπεδο υπεύθυνων για τη ρύθμιση του ψηφιακού τομέα («Digital Clearing House»).
Ταυτόχρονα, οι αρχές ανταγωνισμού θα μπορούσαν να επανεξετάσουν την έννοια της «συμφωνίας» κατά την έκδοση των αποφάσεών τους στο μέλλον προκειμένου να ενσωματώσουν σε αυτήν και άλλες μορφές συντονισμού («meeting of minds») που επιτυγχάνονται με τη βοήθεια αλγορίθμων.
Στη δε περίπτωση των «αυτοδίδακτων αλγορίθμων», θα μπορούσαν να διευρύνουν το πλαίσιο ευθύνης για παραβίαση διατάξεων του Δικαίου Ανταγωνισμού, αποδίδοντας ενοχή σε πρόσωπα που επωφελούνται από τις αυτόνομες αποφάσεις των αλγορίθμων.
Τέλος, όταν ο κίνδυνος συμπαιγνίας αξιολογείται ως πολύ υψηλός, οι αρχές ανταγωνισμού θα μπορούσαν να εξετάσουν τη θέσπιση κανόνων για την αποτροπή της αλγοριθμικής συμπαιγνίας, καθορίζοντας ανώτατες τιμές τιμολόγησης, καθιστώντας τις συνθήκες της αγοράς πιο ασταθείς ή ακόμα και δημιουργώντας πλαίσιο κανόνων όσον αφορά το σχεδιασμό των αλγορίθμων.
Ωστόσο, δεδομένων των πιθανών επιπτώσεων στον ανταγωνισμό, τα μέτρα αυτά θα πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά πριν την εφαρμογή τους.
Καθώς οι περισσότερες διαδικτυακές εταιρείες που χρησιμοποιούν αλγόριθμους τιμολόγησης λειτουργούν πέραν των εθνικών συνόρων και η Ε.Ε. έχει τη δύναμη να εξωτερικεύει το κανονιστικό της πλαίσιο εκτός των συνόρων της (ένα φαινόμενο γνωστό ως «η επίδραση των Βρυξελλών»), προτείνεται από τον γράφοντα η χάραξη πολιτικής κατά της αλγοριθμικής συμπαιγνίας να λάβει χώρα σε επίπεδο Ε.Ε., με τη συνεργασία όλων των αρμόδιων αρχών για τη ρύθμιση του ψηφιακού τομέα.
Το εναρμονισμένο νομικό πλαίσιο σε επίπεδο Ε.Ε., όπως έχει αποδειχθεί πρόσφατα με τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων (ΓΚΠΔ), είναι σημαντικό για την προστασία των νόμιμων συμφερόντων των καταναλωτών και για τη διευκόλυνση της ανάπτυξης και της ταχείας επέκτασης των καινοτόμων πλατφορμών που χρησιμοποιούν αλγόριθμους τιμολόγησης.
Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι, μετά από πρόταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πραγματοποιεί επί του παρόντος μια εις βάθος ανάλυση των προκλήσεων και των ευκαιριών που παρουσιάζονται από την αλγοριθμική λήψη αποφάσεων.
Μάλιστα, η Ανεξάρτητη Υψηλού Επιπέδου Ομάδα Ειδικών για την Τεχνητή Νοημοσύνη, που έχει συσταθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δημοσιοποίησε τον Απρίλιο 2019 Kατευθυντήριες Γραμμές Δεοντολογίας για μία Αξιόπιστη Τεχνητή Νοημοσύνη, σύμφωνα με τις οποίες η τεχνητή νοημοσύνη θα πρέπει να προάγει τα θεμελιώδη δικαιώματα των χρηστών και να λειτουργεί εντός ενός πλαισίου διαφάνειας και λογοδοσίας.
Καταληκτικά, δεδομένων των δυνητικών ωφελειών από τη χρήση αλγορίθμων, αλλά και των κινδύνων που εγκυμονεί η δημιουργία «ψηφιακών καρτέλ» για το καταναλωτικό κοινό, είναι σαφές ότι θα πρέπει να βρεθεί η «χρυσή τομή» μεταξύ μιας laissez-faire προσέγγισης, που μπορεί να καταλήξει επικίνδυνη για τον καταναλωτή, και μιας απόλυτα παρεμβατικής προσέγγισης, που μπορεί να αποβεί μοιραία για τον ίδιο τον ανταγωνισμό.
*Ο Κωνσταντίνος Καούρας είναι δικηγόρος Αθηνών με ειδίκευση στο Δίκαιο Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στο μεγαλύτερο μη-κερδοσκόπικο πάροχο υπηρεσιών Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Nuffield Health. Παράλληλα, πραγματοποιεί μεταπτυχιακό στο Δίκαιο του Ανταγωνισμού και της Πνευματικής Ιδιοκτησίας στο University College London. Έχει εκπονήσει εργασίες με θέμα τη διάδραση Δικαίου του Ανταγωνισμού και Δικαίου Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ενώ έχει ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον για τη λειτουργία των αλγορίθμων και των Big Data.
Βιβλιογραφία
Lianos I, Korah V, with Siciliani P, Competition Law Analysis, Cases, & Materials (OUP 2019)
OECD, ‘Algorithms and Collusion: Competition Policy in the Digital Age’ (2017) <www.oecd.org/competition/algorithms-collusion-competition-policy-in-the-digital-age.htm>
OECD, ‘Big Data: Bringing Competition Policy to the Digital Era – Background Note by the Secretariat’ (2016) <https://one.oecd.org/document/DAF/COMP(2016)14/en/pdf>
Η εργασία από το σπίτι και το μέλλον των Κοινών
Γράφει ο Πέτρος Τερζής*
Αν και ιδιαίτερα δημοφιλής κυρίως τα τελευταία χρόνια, η εργασία από το σπίτι δεν είναι κάτι καινούριο.
Αντίθετα, η παραγωγή πλούτου και η οικονομική δραστηριότητα με πυρήνα το σπίτι έχουν την απαρχή τους στα «cottage industries» της προβιομηχανικής επανάστασης, τις μικρές δηλαδή οικιακές μονάδες παραγωγής όπου τα μέλη ενός νοικοκυριού επεξεργάζονται υφάσματα, ξύλο, πηλό κα.
Εργασία από το σπίτι στην προβιομηχανική επανάσταση (εικόνα από Pinterest)
Τότε, στην εποχή του μόχθου, η ανθρώπινη κατάσταση περιοριζόταν και εξαντλούνταν σε έναν στενό, οικείο κύκλο. Ζωή και επιβίωση, μόχθος και εργασία, περιστρέφονταν γύρω από τον πυρήνα του «ιδιωτικού». Ακόμα κι όταν ο άνθρωπος έβγαινε από το σπίτι του για να πάει στο χωράφι του, οι δεσμοί με αυτόν τον πυρήνα δε σπάγανε αφού έφευγε από κάτι «δικό του» για να καταλήξει, πάλι, σε κάτι άλλο «δικό του».
Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή και η οικιακή οικονομία.
Μετά ήρθαν οι μηχανές και τα εργοστάσια.
Η βιομηχανική επανάσταση, αποσυνδέοντας τον άνθρωπο από το μόχθο της καλλιέργειας της γης και την οικιακή μονάδα παραγωγής, διέκοψε αυτή την αέναη ανακύκλωση της υπάρξής του ανθρώπου στη σφαίρα του ιδιωτικού. Πλέον ο άνθρωπος θα έφευγε από το σπίτι του όχι για να πάει στη γη του, αλλά για να πάει στη δουλειά του. Στο εργοστάσιο, στο ανθρακωρυχείο, στο λατομείο, στο μηχανουργείο.
Κι ήταν αυτό ακριβώς το ταξίδι στο χώρο εργασίας που άλλαξε το ρου της ιστορίας της ανθρώπινης κατάστασης. Αν, λοιπόν, θέλουμε να αξιολογήσουμε τη σημασία και τις προεκτάσεις της εργασίας από το σπίτι σήμερα, αξίζει να πιάσουμε το νήμα από εκεί.
Γιατί το ταξίδι προς τη δουλειά, ήταν ο παράγοντας που μετέβαλε την «εξίσωση» της εδραιωμένης μέχρι τότε ανθρώπινης κατάστασης. Ήταν η στιγμή της εξόδου του ανθρώπου από την σφαίρα του ιδιωτικού και η έκθεσή του σε αυτήν του κοινωνικού/πολιτικού. Πλέον ο άνθρωπος επηρεαζόταν άμεσα από την κατάσταση των «κοινών». Ο δρόμος που έπαιρνε για τη δουλειά, ο χρόνος που έχανε στο τρένο της επιστροφής, η πλατεία που περπατούσε, οι ώρες και οι συνθήκες που εργαζόταν, αποτέλεσαν προβολές μια άλλης, δεύτερης σφαίρας. Τα προβλήματα και η πρόοδος των «κοινών» έγιναν πλέον και «δικά του». Ο άνθρωπος δεν ήταν πια μέλος μιας οικογένειας, αλλά αναπόσπαστο -ή και αναλώσιμο- κομμάτι μιας κοινότητας ανθρώπων. Η ανθρώπινη κατάσταση άλλαξε.
Παράλληλα, όμως, μεταλλάχθηκε και η ίδια η σφαίρα του ιδιωτικού. Η ορθάνοιχτη πόρτα σε «ακάλεστους» γείτονες και συγγενείς του σπιτιού της αγροτικής οικογένειας, άρχισε σιγά-σιγά να κλείνει. Οι τέσσερεις τοίχοι του σπιτιού έγιναν πια το σύνορό του ανθρώπου με την πόλη, το όριο που χωρίζει το «ιδιωτικό» από το «κοινό». Η οικεία άρχισε ‘ετσι να αποκτά, την αίσθηση του άβατου και με την συνδρομή του δικαίου, έγινε πια κάτι ιερό. Ένας χώρος ξεκούρασης και απομόνωσης από τη βουή της καθημερινότητας και του εργοστασίου. Ένας χώρος όπου ο άνθρωπος είχε αναφαίρετο το δικαίωμα «να τον αφήνουν στην ησυχία του».
Όσο προχωράμε στη βιομηχανική επανάσταση και με δεδομένη πια την αναφαίρετη προστασία του ιερού της οικείας του (χώρος), ήρθε και η αναγνώριση πώς όταν ο άνθρωπος φεύγει από το εργοστάσιο, 8 ώρες μετά την έλευσή του, το εργοστάσιο κλείνει και η δουλειά του τον αφήνει -κι αυτή- στην ησυχία του. Πλέον, τον χρόνο που είχε διαθέσιμο μπορούσε να τον επενδύσει όπου ήθελε. Στην οικογένειά του, στην εκπαίδευσή του, στη διασκέδασή του ή στη συλλογική του δράση με άλλους για ένα καλύτερο μέλλον.
Κάπως έτσι, περιγράφει η Χάνα Αρέντ, η αποσύνδεση του εργαζόμενου από το σπίτι διαμόρφωσε εν πολλοίς τους όρους της σχέσης του ανθρώπου με το χώρο («το κοινό» ενάντια στο «ιδιωτικό») και τον χρόνο («χρόνος εργασίας» και «χρόνος ξεκούρασης») μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα.
Γιατί μέχρι τότε, οι διαχωριστικές αυτές γραμμές ήταν ξεκάθαρες.
Μετά, ήρθε το διαδίκτυο.
Όλα πια, γίναν προσβάσιμα με ένα άγγιγμα. Το φαγητό, τα ψώνια, τα βιβλία, η γυμναστική, η εργασία…
Η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, όπως θέλει να την αποκαλεί το World Economic Forum.
Η εποχή της Πληροφορίας για τους υπολοίπους.
Η πρώτη φάση της εργασιακής μετάβασης έγινε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις smartphones εφαρμογές και τις τεχνολογίες διαχείρισης προσωπικού και projects. Ο εργαζόμενος, «φίλος» πια με τον εργοδότη του, έδινε -και έδειχνε- το πράσινο φως μιας διαρκούς διαθεσιμότητας.
Κάπως έτσι, τα χρονικά όρια μεταξύ εργασίας και μη-εργασίας αλλοιώθηκαν. Οι κάποτε ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές της βιομηχανικής εποχής, θόλωσαν. Κάποιες διάσπαρτες ρυθμίσεις για το «δικαίωμα να είσαι εκτός σύνδεσης» στη Γαλλία και στην Iταλία δεν επέφεραν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Ως αποτέλεσμα, σταδιακά και «ανεπαισθήτως» η ερώτηση «τι ώρα σχολάς;» έχασε τη σημασία που είχε κάποτε και μαζί της τραυματίστηκαν κεκτημένα που το εργατικό κίνημα απολάμβανε για δεκαετίες.
Κάναμε αυτή την εισαγωγή, για να έρθουμε πια στο κυρίως θέμα: στη δεύτερη φάση της εργασιακής μετάβασης. Στο στάδιο κατά το οποίο μαζί με την αίσθηση του χρόνου εργασίας, αλλοιώνεται και επαναπροσδιορίζεται ο χώρος της. Στο στάδιο κατά το οποίο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί πια για χώρο εργασίας το ίδιο του το σπίτι. Το χώρο εκείνο που η βιομηχανική επανάσταση διαμόρφωσε ως άβατο για την ξεκούραση και τη γαλήνη του.
Ήδη πριν την πανδημία, η τηλε-εργασία αποτελούσε δημοφιλή στρατηγική για ευελιξία στην εργασία. Στους παρακάτω πίνακες βλέπετε την ανοδική τάση του ποσοστού των εργαζομένων που εργάζονται «μερικές φορές» και «συνήθως» από το σπίτι.
Πηγή: Eurostat
Εξαιτίας, τώρα, της πανδημίας πολλές ήταν οι εταιρείες που επένδυσαν γρήγορα τεράστια ποσά για να «μετακομίσουν» στο cloud. Άλλες που «ήταν ήδη εκεί», όπως η Google και η Facebook, ανακοίνωσαν πως θα επεκτείνουν το καθεστώς τηλε-εργασίας για όλους τους εργαζομένους τους μέχρι το τέλος του 2021. Αν, λοιπόν, η τηλε-εργασία ήταν τάση, η πανδημία της έδωσε μια ένεση ταχείας θεσμοποίησης.
Τι μπορεί να αλλάξει, λοιπόν, σε ένα μέλλον όπου η εργασία από το σπίτι αποτελεί «κανονικότητα»;
Η σφαίρα του ιδιωτικού
Αν το σπίτι είναι ο χώρος που στο πίσω μέρος του μυαλού μας ταυτίζεται με την ξεκούραση και τη γαλήνη, τι θα συμβεί όταν το σπίτι μας γίνει χώρος εργασίας; Ή αν προτιμάτε, αν τα ρούχα που φοράμε για να χαλαρώσουμε όταν επιστρέφουμε σπίτι στο τέλος μιας κουραστικής μέρας, τα φοράμε δουλεύοντας, με τί ρούχα το μυαλό και το σώμα μας θα αισθάνεται ότι αλλάζει κατάσταση; Αν, πάλι, ο εργαζόμενος αισθάνεται μια αίσθηση «ελευθεριότητας» για τη μέρα που έχει μπροστά του όταν θα κλείσει την πόρτα του γραφείου πίσω του, πώς θα νιώθει αυτή την ίδια αίσθηση όταν δεν έχει πόρτα να κλείσει;
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν σκοπό να ομορφύνουν το επιχείρημα που προσπαθούμε να χτίσουμε. Αντίθετα, θέλουν να καταδείξουν τις διαστάσεις ενός παράγοντα που γίνεται επικίνδυνος όταν σωματοποιείται. Τα πρώτα στατιστικά στοιχεία για την τηλε-εργασία δείχνουν μεταξύ άλλων πως τα φαινόμενα κόπωσης και άγχους είναι εντονότερα για εκείνους που εργάζονται κυρίως από το σπίτι (δες παρακάτω γράφημα). Αιτία αυτού του φαινομένου φαίνεται να είναι το γεγονός ότι η τηλε-εργασία παρεμβαίνει διακριτικά σε έναν φυσικό χώρο ξεκούρασης του εργαζομένου (το σπίτι με τα δωμάτια και τους τοίχους του) ενώ ταυτόχρονα και συνακόλουθα, αλλοτριώνει ένα ψυχολογικό καταφύγιο γαλήνης (την αίσθηση του σπιτιού ως «σπίτι»). Μια συνεχής, λοιπόν, εργασία από το σπίτι, μεταβάλλει την ισορροπία μεταξύ εργασίας και (προσωπικής) ζωής αλλοιώνοντας τη σχέση του ανθρώπου με το σπίτι του και μεταλλάσσοντας την ανθρώπινη κατάσταση στη σφαίρα του «ιδιωτικού».
Εξίσου, όμως, επικίνδυνη είναι η επικρατούσα θεώρηση ότι η εργασία από το σπίτι είναι «ευκολότερη» από την κανονική και ότι κατ’ επέκταση ο εργαζόμενος οφείλει με την απόδοσή του να ανταποδίδει τη «διευκόλυνση». Πράγματι, καλοπροαίρετοι εργαζόμενοι μπορεί ενδόμυχα να αισθάνονται «σε διευκόλυνση» όσες μέρες δουλεύουν από το σπίτι. Μία τέτοια τάση φαίνεται στο παρακάτω γράφημα, που δείχνει ότι οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούν τεχνολογίες σύνδεσης και πληροφορίας (ICT) είναι περισσότερο πιθανό να δηλώσουν ότι εργάζονται κανονικά από το σπίτι τις μέρες που υπό άλλες συνθήκες δε θα εργάζονταν για λόγους ασθενείας ή αδιαθεσίας (virtual presenteeism) .
Η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος είναι περισσότερο ανησυχητική. Καθώς, ούσα «ευκολότερη», είναι ορατός ο κίνδυνος ορισμένοι εργοδότες να δουν την εργασία από το σπίτι ως μια καλή ευκαιρία για να δώσουν «κάτι σαν άδεια» στον εργαζόμενο ή, ακόμα χειρότερα, να μετατρέψουν μια άδεια μητρότητας σε «ευελιξία» για εργασία από το σπίτι. Μια τέτοια λύση είναι φαινομενικά επωφελής και για τις δύο μεριές της εργασιακής σχέσης αφού η γυναίκα δεν απολύεται και η εργασία δεν διαταράσσεται. Η αποδοχή, ωστόσο, μιας τέτοιας αμοιβαιότητας, εμπεριέχει τη σιωπηρή αποδοχή ότι η άδεια μητρότητας δεν αποτελεί καν υπαρκτή λύση. Η στιγμή, λοιπόν, που θα θεσμοθετηθεί δυνατότητα ευέλικτης άδειας μητρότητας θα είναι και πάλι «κάτι λιγότερο» από αυτό που το εργατικό δίκαιο και κίνημα κατέκτησαν με κόπο.
Οι ανισότητες
Το τελευταίο ζήτημα της άδειας μητρότητας είναι έκφανση ενός ευρύτερου προβλήματος, στην εργασία από το σπίτι.
Τον Απρίλιο 2020 το επιστημονικό περιοδικό ‘The British Journal for the Philosophy of Science’ είχε αμελητέες προτάσεις για δημοσίευση από γυναίκες. Η deputy editor του περιοδικού χαρακτήρισε αυτό το φαινόμενο «άνευ προηγουμένου». Την ίδια στιγμή, ένα άλλο επιστημονικό περιοδικό, το Comparative Political Studies, είδε τις προτάσεις για δημοσίευση από άνδρες να αυξάνονται κατά 50% συγκριτικά με εκείνες του Απριλίου του περασμένου έτους.
Η διαφορά στην απόδοση δεν είναι τυχαία. Πίσω από αυτά τα νούμερα, κρύβεται μια μακραίωνη ανισότητα στον καταμερισμό των εργασιών του νοικοκυριού και της φροντίδας των παιδιών, παραδείγματα της οποίας δε μας φτάνουν οι σελίδες για να απαριθμήσουμε. Το απόσταγμα, όμως, αυτής της ανισότητας για την ανάλυσή μας είναι το εξής: Οι τηλε-εργαζόμενες γυναίκες εργάζονται ταυτόχρονα από και για το σπίτι.
Κι όταν αυτός ο συνδυασμός αποτυπωθεί ξανά σε «έρευνες παραγωγικότητας» ή μισθολογικά δεδομένα, θα έρθουμε ξανά αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα τις ρίζες του οποίου αρνούμαστε πεισματικά να ακουμπήσουμε.
Αν, πάλι, σας φαίνεται δύσκολο να δείτε έμφυλες διαστάσεις στο ζήτημα της τηλε-εργασίας, σκεφτείτε το παρακάτω υποθετικό παράδειγμα:
«Σε μία οικογένεια με δύο μικρά παιδιά, ο άνδρας εργάζεται σε εργασία μη δυνάμενη αποστάσεως, ενώ η γυναίκα έχει από τον εργοδότη της τη δυνατότητα να δουλεύει από το σπίτι κάθε μέρα».
Τώρα, ξαναδιαβάστε την προηγούμενη πρόταση και σκεφτείτε αν εκεί που γράφει «δυνατότητα» για τη γυναίκα, καταλάβατε να ενυπάρχει και μια υποχρέωση. Προς τον άνδρα της, προς τα παιδιά της, προς το σπίτι της…
Η εργασία από το σπίτι δεν είναι ανευ ετέρου επωφελής για όλους και οι έμφυλες ανισότητες, δεν είναι οι μόνες που διογκώνονται εξαιτίας αυτής. Εξίσου πιθανό είναι να αυξηθούν και οι οικονομικές ανισότητες. Γιατί όταν το σπίτι σου γίνεται χώρος εργασίας, η ποιότητα του σπιτιού σου έχει πια άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία και την παραγωγικότητά σου. Δεν είναι ίδιο το περιβάλλον εργασίας ενός εξοχικού με κήπο στα προάστια της Αθήνας και ενός διαμερίσματος 50 τμ που φιλοξενεί τρεις φίλους και έχει ένα μπαλκόνι που κοιτάει μια πυλωτή.
Και ξανά, όταν αυτή η διαφορά αποτυπωθεί σε «έρευνες παραγωγικότητας» ή μισθολογικά δεδομένα, ερχόμαστε ξανά αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα τις ρίζες του οποίου αρνούμαστε πεισματικά να ακουμπήσουμε…
Η σφαίρα του κοινωνικού/πολιτικού
Τέλος, αν πράγματι ο χώρος εργασίας είναι κάτι περισσότερο από «χώρος για εργασία», τότε μια εργασία από το σπίτι στερεί από τον εργαζόμενο αυτό το «κάτι παραπάνω».
Η αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινότητα ανθρώπων, η καθημερινή επαφή και συνομιλία με τους συναδέλφους, η αίσθηση της φυσικής παρουσίας σε ένα στρογγυλό τραπέζι με προϊστάμενους και υφιστάμενους, και άλλες παρόμοιες εμπειρίες συλλογικής ενσυναίσθησης και διεκδίκησης, δεν μπορούν να υποκατασταθούν από μια διαδικτυακή συνομιλία όπου οι συμμετέχοντες ανταλλάζουν bits απόψεων, ιδεών και εμπειριών. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εδραιώθηκε στην κοινή διάλεκτο το φαινόμενο του «Zoom Fatigue», της ψυχολογικής δηλαδή κόπωσης που γεννάται από τις αλλεπάλληλες συνομιλίες μέσω webcam. Το φαινόμενο αυτό έχει μάλιστα νευρολογικές αιτίες.
Για να αντιληφθούμε το εν λόγω πρόβλημα και παραφράζοντας λίγο την Χάνα Αρέντ, φανταστείτε να κάθεστε σε ένα στρογγυλό τραπέζι συζητώντας ένα πλάνο με συναδέλφους ή πελάτες σας, και ξαφνικά να εξαφανίζεται το τραπέζι αφήνοντας μονάχα το κενό να συνδέει εσάς με τους ομοτράπεζούς σας.
Πώς, λοιπόν, θα διαμορφωθεί η ανθρώπινη κατάσταση, όταν ελαττωθεί αυτή η επαφή με το «κοινό»;
Αν η Αρέντ έχει δίκιο όταν λέει πως η ανθρώπινη κατάσταση μετουσιώθηκε εξαιτίας της εργασίας του ανθρώπου κατά τη βιομηχανική επανάσταση, πώς θα υφανθεί η σχέση μας με το «κοινό» στην εποχή της Πληροφορίας; Πώς θα συνδιαμορφώνουμε μνήμες και εμπειρίες; Πώς θα παραμείνουμε όντα «πολιτικά» όταν στερηθούμε τα ερεθίσματα της επαφής μας με την «πόλη»;
Το ερώτημα αυτό είναι υπαρξιακής σημασίας για την Αρέντ που αφιέρωσε το έργο της στην προσπάθεια να καταδείξει πως πηγή όλων των ανθρώπινων δεινών είναι ο παραγκωνισμός του παράγοντα του «πολιτικού» από την ανθρώπινη κατάσταση. Γιατί, για την Αρέντ, αγνοώντας την «πολιτική» μας διάσταση, καταλήγουμε να πλάθουμε ανθρώπους-μηχανές που θα ζήσουν μια ζωή χωρίς την αγωνία που ενυπάρχει στη συνειδητή μας επιλογή να γίνουμε καλοί άνθρωποι.
Πως μπορεί, λοιπόν, η τηλε-εργασία να αποτελέσει ένα κεφάλαιο στην πρόοδο της ανθρώπινης κατάστασης;
Χωρίς αμφιβολία, έχει πολλά να προσφέρει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Η προσβασιμότητα, η μια παραπάνω μέρα στο σπίτι, η αποφυγή στιβαγμένων τρένων, μετρό και λεωφορείων, η ακόμα και η ευελιξία να εργάζεται κανείς από το σπίτι των διακοπών του ή στο τρένο προς τη διήμερη εξόρμησή του είναι σημαντικά πλεονεκτήματα. Η συζήτηση την οποία το άρθρο αυτό φιλοδοξεί να ξεκινήσει, ωστόσο, απαιτεί τον απεγκλωβισμό της από μια απλή παράθεση των «συν» και των «πλην».
Αυτό που μας αφορά είναι το πώς η τηλε-εργασία θα ομορφύνει τις ζωές μας.
Γιατί -και πάλι χωρίς αμφιβολία- μπορεί στ’ αλήθεια να το κάνει.
Σε αυτή τη συζήτηση και προς αυτήν την κατεύθυνση, παραθέτουμε τη δική μας συμβολή, σταχυολογώντας ορισμένες υπερβάσεις που κρίνουμε απαραίτητες για εκάστοτε πλευρά της εργασιακής σχέσης. Ας τις ονομάσουμε, απλουστευμένα και συμβολικά, «Κεφάλαιο» και «Εργάτες».
Το Κεφάλαιο
Πρωτίστως, η ισχυρή πλευρά οφείλει να δει με κριτική ματιά την ψηφιοποίηση της εργασίας, να απορρίψει απλουστευμένες προσεγγίσεις κοινής λογικής και να επαναπροσδιορίσει τις εδραιωμένες πεποιθήσεις για την τεχνολογία (πχ ότι «θα ευνοήσει τους πάντες στο τέλος» ή ότι «τεχνολογία σημαίνει πρόοδος άνευ ετέρου»).
Η τεχνολογία δεν παράγει ουδέτερα εργαλεία. Όπως κάθε επιλογή, έτσι και η επιλογή των εργαλείων τηλε-εργασίας έχει σημαντικό αξιολογικό φορτίο καθώς με αυτά σφυρηλατείται η σχέση του εργαζομένου με τον εργοδότη, το χώρο, και το χρόνο εργασίας του. Όπως, λοιπόν, μπορούν να χρησιμοποιηθούν εργαλεία παρακολούθησης του εργαζομένου στο σπίτι του που θα οικοδομήσουν σχέσεις πιεστικές και τοξικές, μπορούν στον αντίποδα να διαμορφωθούν εργαλεία που θα υφάνουν μια άλλη εργασιακή κουλτούρα. Μια κουλτούρα που δε θα βασίζεται στην παρακολούθηση και τη διαρκή διαθεσιμότητα αλλά στην εμπιστοσύνη και στη διαφάνεια.
Αυτή η επιλογή τεχνολογικών εργαλείων και κουλτούρας δεν είναι μονάχα οικονομική στρατηγική αλλά κυρίως ηθική πυξίδα. Αρκετές έρευνες (για παράδειγμα εδώ , εδώ και εδώ ) δείχνουν να υποστηρίζουν θετική συσχέτιση μεταξύ ευέλικτης εργασίας και παραγωγικότητας. Χωρίς, όμως, μια ηθική ενδοσκόπηση που θα αμφισβητήσει τη λαχτάρα για παραγωγικότητα, η εργασία από το σπίτι θα καταλήξει να γίνει εργασία-για-περισσότερη-παραγωγή από το σπίτι.
Σε αυτό το πλαίσιο, εργοδότες που δεσμεύονται στη σφυρηλάτηση σχέσεων αμοιβαίας αφοσίωσης και εμπιστοσύνης, θα ακούν τις προτάσεις για άνετη εργασία, για «λιγότερη δουλειά» ή για «4 μέρες την εβδομάδα», όχι ως ουτοπίες «αντι-παραγωγής», αλλά ως υπαρκτές στρατηγικές συν-χάραξης μιας άλλης, πιο φιλικής προς τον άνθρωπο εργασιακής πραγματικότητας. Η τηλε-εργασία μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πυλώνα αυτής της προσπάθειας.
Δευτερευόντως, η κριτική ματιά προς τα κραταιά τεχνολογικά εργαλεία τηλε-εργασίας είναι προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον των ίδιων των εργοδοτών. Το Microsoft Teams, το Google Duo, το Zoom ή το Slack, είναι όλα εργαλεία εξέχουσας χρησιμότητας επί των οποίων δομείται υπαρξιακά μια επιχείρηση. Όλα τα έγγραφα, όλα τα σχέδια, όλες οι συνομιλίες, όλες οι πληροφορίες για εργαζόμενους, πελάτες και εργοδότες βρίσκονται πια αποθηκευμένα σε αυτές τις υποδομές.
Με μία μικρή λεπτομέρεια. Καμία από αυτές τις υποδομές δεν αποτελεί «ιδιοκτησία» του «κεφαλαίου». Αντίθετα, η επιχείρηση φτάνει να γίνεται «συνδρομητής» στην οργανωτική της ραχοκοκαλιά, σαγηνευμένη από μια αίσθηση ατέρμονης εύρυθμης λειτουργίας του συνδράμοντος.
Ο βαθμός αυτός της οργανωτικής εξάρτησης των εργοδοτών από τρίτους-ιδιώτες δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Το ευρύτερο, μάλιστα, ζήτημα των εξαρτήσεων από «προγραμματίσιμες υποδομές» (programmable infrastructures) έχει πρόσφατα ξεκινήσει να γίνεται ξεχωριστός κλάδος επιστημονικής μελέτης και ανάλυσης (δες εδώ).
Η σημερινή παρουσία των εργαλείων αυτών στην αγορά και η τεράστια αποτελεσματικότητα και χρηστικότητα τους καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την αντικατάσταση τους. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η ανάπτυξη ιδίων εργαλείων για την ψηφιακή οργάνωση της επιχείρησης, οφείλει να αποτελέσει κεφάλαιο της εργοδοτικής ατζέντας για την προστασία των συμφερόντων της.
Οι Εργάτες
Υπερβάσεις απαιτούνται και από την άλλη πλευρά. Οι «Εργάτες», λοιπόν, με τη σειρά τους, αφού ευχαριστήσουν τον Μαρξ για τη συνεισφορά του στην κριτική του κραταιού οικονομικού μοντέλου, οφείλουν να συζητήσουν την προοπτική εγκατάλειψης της αναλυτικής εργαλειοποίησης των ιδεών του για την υπερνίκηση του καπιταλισμού. Διότι, δεν είναι σίγουρο ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι ποιοτικά συναφές με το κυρίαρχο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό παρονομαστή του 20ουαιώνα.
Στο βιβλίο της ‘Capital is Dead. Is this something worse?’ η Μακένζι Γουάρκ εξηγεί με δογματική ακρίβεια και πνευματική διαύγεια γιατί οι όροι έχουν αλλάξει. Με λίγα λόγια και απλουστευμένα, ο διαχωρισμός «Κεφάλαιο» και «Εργάτες» έχει καταστεί πλέον ανακριβής καθώς ούτε το «Κεφάλαιο» είναι «Κεφάλαιο», ούτε κι οι «Εργάτες, «Εργάτες». Πλέον, με την πληροφορία να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας, η φύση των μέσων παραγωγής έχει αλλάξει, δεν επιδέχεται ιδιοκτησίας και, σίγουρα, δεν είναι μονάχα στα χέρια των εργοδοτών.
Δίπλα λοιπόν στις ισχυρές σχέσεις εξάρτησης του «κεφαλαίου» από τρίτους-παρόχους ψηφιακών υπηρεσιών και συστημάτων μεταβάλλονται σταδιακά η φύση της εργασίας και η έννοια του «εργάτη». Στην εποχή της Πληροφορίας, ο «διανοητικός» εργάτης και η πνευματική εργασία αντικαθιστούν σταδιακά τον μόχθο της χειρωνακτικής εργασίας της βιομηχανικής εποχής. Αρκετά απλουστευμένα, ο «εργάτης» πια δεν μοχθεί και δεν ιδρώνει, αλλά αδειάζει και «στραγγίζεται». Στο συλλογικό υποσυνείδητο, η εικόνα του (άνδρα) εργάτη με τα λαδωμένα χέρια, έδωσε τη θέση της στον προβληματισμένο (πάλι) άνδρα που κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή με τα δάχτυλά του να ακουμπάνε στους κροτάφους του.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το εργατικό κίνημα αντί να αναζητά μέσα παραγωγής για να κατακτήσει μπορεί να χαράξει δρόμους για να τα δημιουργήσει αφού η τεχνολογία ως μη-ουδέτερη, εκτός από κινδύνους προσφέρει και ευκαιρίες. Το εργατικό κίνημα μπορεί, λοιπόν, να θέσει τους δικούς του όρους στη διαμόρφωσή των τεχνολογικών εργαλείων για εργασία και να διεκδικήσει με αυτά ένα καλύτερο ή, αν θέλετε, ριζικά διαφορετικό εργασιακό μέλλον.
Συλλογικότητες για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την υποστήριξη φιλικών τεχνολογικών εργαλείων θα πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του οργανωτικού σκελετού των εργατικών κινημάτων. Γιατί όπως μπορούν να αναπτυχθούν τεχνολογικά εργαλεία που θα δείχνουν ανά πάσα στιγμή αν ο εργαζόμενος είναι διαθέσιμος, έτσι μπορούν να αναπτυχθούν και εργαλεία που θα λειτουργούν μόνο 4 μέρες την εβδομάδα ή/και μονάχα 7 ώρες την ημέρα.
Σε ένα ιδανικό εργασιακό περιβάλλον, η επιλογή των τεχνολογικών εργαλείων που θα διασφαλίσουν μια ισορροπημενη κουλτούρα εργασίας και τηλε-εργασίας δε θα είναι απόφαση μιας κλειστής συνάντησης ανώτατων προϊσταμένων. Αντίθετα, εργοδότες και εργαζόμενοι θα συναποφασίζουν και θα συνδιαμορφώνουν τον χαρακτήρα, τα όρια και την αύρα της ψηφιακής τους πραγματικότητας.
Τη θεσμική ωριμότητα που απαιτείται για μια τέτοια αμφοτεροβαρή υπέρβαση, οφείλει με τη σειρά της να αναδείξει η πολιτεία θεσμοθετώντας γενικές κατευθύνσεις και κόκκινες γραμμές.
Σήμερα, στο κατώφλι της αναμόρφωσης της εργασιακής και -συνακόλουθα- της ανθρώπινης κατάστασης, αν θέλουμε να ομορφύνουμε τις ζωές μας, ίσως αυτές και άλλες υπερβάσεις να είναι χρέος μας.
Είναι, δυστυχώς, ορατός ο κίνδυνος να παρασυρθούμε από επιταγές προσαρμοστικότητας. Έχει συμβεί τόσες πολλές φορές στο παρελθόν. Η ίδια, όμως, η έννοια της προσαρμοστικότητας προϋποθέτει «κάτι» στο οποίο «κουμπώνουμε» χωρίς τη δυνατότητα να το διαμορφώσουμε. Αν λοιπόν, το δίκαιο, η πολιτική και η οικονομία δουν την τηλε-εργασία σαν ένα «τελεσίγραφο προς προσαρμογή» για την αποτελεσματικότητα, την παραγωγικότητα και την ευελιξία, τότε δυστυχώς τα δομικά προβλήματα κοινωνικής, οικονομικής και έμφυλης ανισότητας θα φυτοζωούν παρασιτικά στις ρίζες της εποχής της Πληροφορίας μεταλλάσοντας «ανεπαισθήτως» και προς το χειρότερο τη σύσταση της ανθρώπινης κατάστασης.
Αν στο βωμό της προσαρμοστικότητας αγνοήσουμε τις υπερβάσεις που προαναφέρθηκαν και άλλες που θα προκύψουν όταν ανοίξει η συζήτηση που φιλοδοξούμε να ξεκινήσουμε, η εργασία από το σπίτι κινδυνεύει να γίνει άλλο ένα επεισόδιο στην πορεία προς την εργασιακή μονολιθικότητα, τη συλλογική μας αποξένωσή μας από το «κοινό», και την αποπολιτικοποίηση μας.
Αν στο βωμό της προσαρμοστικότητας αγνοήσουμε τις υπερβάσεις που προαναφέρθηκαν, τότε το άρθρο που θα γραφτεί κάμποσα χρόνια από τώρα για να περιγράψει το τρίτο στάδιο της εργασιακής μετάβασης θα καταλήξει να συζητά θέματα σαν και τα δικά μας.
Ας γίνει η πανδημία, η αφορμή να ονειρευτούμε και να επιδιώξουμε μια ριζικά διαφορετική σχέση του ανθρώπου με την εργασία, τον χώρο και τον χρόνο του. Με την «πρώην κανονικότητα» να έχει πια καταρρεύσει, είναι ίσως καιρός να σπάσουμε τα δεσμά που περιορίζουν το συλλογικό μας φαντασιακό.
Προτού μια «νέα κανονικότητα» στεριώσει, ας αναπνεύσουμε ιδεολογικά κι προσπαθήσουμε να απεικονίσουμε κάθε πιθανή εκδοχή του εργασιακού μέλλοντος. Κι όταν συμφωνήσουμε στο ποια εκδοχή ομορφύνει τις ζωές μας, ας την διεκδικήσουμε συλλογικά.
Το εργασιακό μέλλον δεν είναι αναπόφευκτο.
*Ο Πέτρος Τερζής, συνιδρυτής του Pandemos Project, εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιο του Winchester με τίτλο ‘Who, then, in law is my neighbour: Judgment, responsibility and harm in the onlife world’. Eίναι μέλος της Homo Digitalis από τον Ιανουάριο του 2020.
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Pandemos Project
Σχόλια στον Κώδικα Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών από κοινού με το Sarantaporo.gr
Η Homo Digitalis και το Sarantaporo.gr υπέβαλλαν από κοινού σχόλια στον προτεινόμενο από το Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κώδικα Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών. Οι τροποποιήσεις που προτείνουν οι δύο οργανισμοί είναι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ευνοϊκού κανονιστικού πλαισίου για την ανάπτυξη και λειτουργία κοινοτικών δικτύων ευρυζωνικότητας από πολίτες στην Ελλάδα.
Οι δύο οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών σε συνέχεια της υποβολής σχολίων στην ανοιχτή δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου, απέστειλαν επιστολή προς τον Υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης και το Γενικό Γραμματέα Τηλεποικινωνιών και Ταχυδρομείων δίνοντάς τους συγχαρητήρια για την εξαιρετική προεργασία που έχει γίνει για τη δημιουργία του σχεδίου νόμου. Παράλληλα, με την επιστολή μας επιθυμούμε να επισημάνουμε ορισμένες προσθήκες και τροποποιήσεις στο σχέδιο νόμου, βασιζόμενες στην ευρωπαϊκή οδηγία, οι οποίες θεωρούμε ότι θα συνεισφέρουν σημαντικά στην ανάπτυξη μίας επιπλέον οικονομικής, βιώσιμης, αποδοτικής και ιδιαίτερα καινοτόμου λύσης, όπως αναγνωρίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ΟΗΕ.
Μπορείτε να διαβάσετε την κοινή μας επιστολή εδώ.
Οι δύο οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών συνεργάζονται από το Φεβρουάριο, με σκοπό τη δημιουργία ενός ευνοϊκού πλαισίου για την παροχή πρόσβασης στο διαδίκτυο σε απομακρυσμένες υποεξυπηρετούμενες περιοχές της ελληνικής επικράτειας.
Το ασύρματο κοινοτικό δίκτυο Sarantaporo.gr είναι ένα εγχείρημα που δραστηριοποιείται ενάντια σε αυτό τον ιδιότυπο ψηφιακό αποκλεισμό, για τη γεφύρωση του ψηφιακού χάσματος στα ορεινά και απομονωμένα χωριά του Δήμου Ελασσόνας. Με την άμεση συμμετοχή ντόπιων κατοίκων της περιοχής οικοδομεί μια σύγχρονη ασύρματη τηλεπικοινωνιακή υποδομή, η οποία σήμερα εξυπηρετεί 11 χωριά και περίπου 3.500 κατοίκους.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία βραβεύτηκε πρόσφατα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με το πρώτο βραβείο στα European Broadband Awards 2019, τον κορυφαίο θεσμό ανάδειξης και βράβευσης σημαντικών πρωτοβουλιών ανάπτυξης της ευρυζωνικότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το Δικαστήριο της ΕΕ ακύρωσε την Privacy Shield
Επιμέλεια: Αντιγόνη Λογοθέτη, Κωνσταντίνος Κακαβούλης
Το ΔΕΕ ακύρωσε σήμερα την απόφαση “Privacy Shield” στην υπόθεση της Επιτήρησης από τις ΗΠΑ. Οι τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες (“SCCs”) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από το Facebook και παρόμοιες εταιρείες.
Το Facebook και παρόμοιες εταιρείες δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες για τη μεταφορά δεδομένων εφόσον η Αρχή Προστασίας Δεδομένων πρέπει να σταματήσει τις μεταφορές δεδομένων που εκτελούνται με αυτό το εργαλείο. Ο Maximilian Schrems (πρόεδρος της noyb.eu και διάδικος στην υπόθεση) δήλωσε:
«Χρειαζόμαστε μεταρρύθμιση της επιτήρησης που γίνεται από τις ΗΠΑ. Το Δικαστήριο διευκρίνισε ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία μεταφορά δεδομένων κατά παράβαση του δικαίου της ΕΕ.»
Η πρώτη αντίδραση του Max Schrems στην απόφαση:
«Είμαι πολύ χαρούμενος για την απόφαση. Φαίνεται ότι το Δικαστήριο μας ακολούθησε σε όλες τις πτυχές. Αυτό αποτελεί σοβαρό πλήγμα για τον Ιρλανδό Επίτροπο Προστασίας Δεδομένων και το Facebook. Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να προβούν σε ουσιώδεις αλλαγές της νομοθεσίας τους σχετικά με την επιτήρηση, εάν οι αμερικανικές εταιρείες θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αγορά της ΕΕ.“
Η μεταρρύθμιση της επιτήρησης από τις ΗΠΑ είναι αναπόφευκτη – το ΔΕΕ το εκφράζει φωναχτά
Το Δικαστήριο ήταν σαφές ότι οι εκτεταμένοι νόμοι των ΗΠΑ περί επιτήρησης έρχονται σε σύγκρουση με τα θεμελιώδη δικαιώματα της ΕΕ. Το νομικό πλαίσιο των ΗΠΑ παρέχει προστασία σε «άτομα των ΗΠΑ», αλλά δεν προστατεύει δεδομένα ξένων πελατών εταιρειών των ΗΠΑ από την Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψεις ότι εσύ ή η επιχείρησή σου είναι υπό επιτήρηση, δεν έχεις επίσης την επιλογή να καταφύγεις στα δικαστήρια. Το ΔΕΕ διαπίστωσε παραβίαση της «ουσίας» συγκεκριμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ.
Σύμφωνα με τον Schrems: «Το Δικαστήριο διευκρίνισε για δεύτερη φορά τώρα ότι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του Ευρωπαϊκού δικαίου περί προστασίας της ιδιωτικής ζωής και του Αμερικανικού νόμου περί επιτήρησης. Δεδομένου ότι η ΕΕ δεν θα αλλάξει τα θεμελιώδη δικαιώματά της για να ικανοποιήσει την NSA, ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί αυτή η σύγκρουση είναι οι ΗΠΑ να εισάγουν ισχυρά δικαιώματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής για όλους τους ανθρώπους – συμπεριλαμβανομένων των αλλοδαπών. Έτσι, η μεταρρύθμιση της εποπτείας καθίσταται κρίσιμη για τα επιχειρηματικά συμφέροντα της Silicon Valley.
Αυτή η απόφαση δεν αποτελεί την αιτία του περιορισμού στις μεταφορές δεδομένων, αλλά τη συνέπεια των νόμων των ΗΠΑ περί επιτήρησης.»
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέδωσε στις πιέσεις των ΗΠΑ
Η απόφαση καθιστά επίσης σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν προέβη σε ενδελεχή και ακριβή αξιολόγηση των νόμων των ΗΠΑ περί επιτήρησης υπό την Privacy Shield. Αντ’ αυτού, ενέδωσε στην πίεση των ΗΠΑ εγκρίνοντας την Privacy Shield.
Ο Herwig Hofmann, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Λουξεμβούργου και ένας από τους δικηγόρους υπεράσπισης των υποθέσεων του Schrems ενώπιον του ΔΕΕ: «Το ΔΕΕ ακύρωσε τη δεύτερη απόφαση της Επιτροπής που παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα προστασίας δεδομένων της ΕΕ. Δεν μπορεί να υπάρξει μεταφορά δεδομένων σε μια χώρα που παρουσιάζει μορφές μαζικής επιτήρησης. Εφόσον ο νόμος των ΗΠΑ δίνει στην κυβέρνησή του τις εξουσίες να συλλέξει δεδομένα της ΕΕ που διαβιβάζονται στις ΗΠΑ, τέτοια εργαλεία θα ακυρώνονται ξανά και ξανά. Η αποδοχή από την Επιτροπή των αμερικανικών νόμων περί επιτήρησης στην απόφαση για την Privacy Shield τους άφησε χωρίς υπεράσπιση.»
Οι Αρχές Προστασίας Δεδομένων έχουν «καθήκον να ενεργούν» – Σημαντική ενίσχυση για τον ΓΚΠΔ (GDPR)
Το Δικαστήριο επίσης διευκρίνισε ότι οι Αρχές Προστασίας Δεδομένων της ΕΕ έχουν καθήκον να ενεργούν. Το Δικαστήριο τόνισε ότι οι Αρχές «υποχρεούνται να δρουν για τη διασφάλιση της πλήρους επιβολής του ΓΚΠΔ με κάθε δέουσα επιμέλεια». Μέχρι στιγμής, πολλές Αρχές θεωρούν ότι έχουν απεριόριστη διακριτική ευχέρεια να «κάνουν τα στραβά μάτια». Το Δικαστήριο βάζει τέλος πλέον σε αυτήν την πρακτική.
Schrems: «Το Δικαστήριο δεν λέει μόνο στον Ιρλανδό Επίτροπο να κάνει τη δουλειά του μετά από επτά χρόνια αδράνειας, αλλά λέει επίσης σε όλες τις Ευρωπαϊκές Αρχές Προστασίας Δεδομένων ότι έχουν καθήκον να αναλαμβάνουν δράση και δεν μπορούν απλώς να «κάνουν τα στραβά μάτια». Πρόκειται για μια θεμελιώδη αλλαγή που υπερβαίνει τις μεταφορές δεδομένων μεταξύ ΕΕ-ΗΠΑ. Αρχές όπως ο Ιρλανδός Επίτροπος έχουν μέχρι στιγμής υπονομεύσει την επιτυχία του ΓΚΠΔ απλά με το να μην εξετάζουν καταγγελίες. Το Δικαστήριο είπε σαφώς στις Αρχές να προχωρήσουν και να επιβάλλουν τον νόμο.»
Οι τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούνται από το Facebook και Αμερικανικές εταιρείες οι οποίες υπάγονται σε Αμερικανική επιτήρηση
Το Δικαστήριο συμμερίστηκε επίσης την άποψη του κ. Schrems ότι σε πρώτο στάδιο οι εταιρείες της ΕΕ και οι παραλήπτες δεδομένων εκτός ΕΕ πρέπει να επανεξετάσουν τη νομοθεσία στην αντίστοιχη τρίτη χώρα. Μόνο εάν δεν υπάρχει αντιφατικός νόμος μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες.
Ως δεύτερο επίπεδο προστασίας, η σχετική Αρχή Προστασίας Δεδομένων πρέπει να χρησιμοποιήσει την «ρήτρα έκτακτης ανάγκης» που περιέχεται στις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες (Άρθρο 4 της Απόφασης για τις Τυποποιημένες Συμβατικές Ρήτρες). Σε περιπτώσεις νόμων των ΗΠΑ περί επιτήρησης που παραβιάζουν τις αρχές προστασίας δεδομένων της ΕΕ, οι εταιρείες δεν έλαβαν δράση.
Ο Ιρλανδός Επίτροπος αντιμάχεται αυτή την ιδέα από το 2016 με τον ψευδή ισχυρισμό ότι είχε διακριτική ευχέρεια να μην κάνει τίποτα ενόψει της μαζικής επιτήρησης από ξένες δυνάμεις. Συνοπτικά, αυτό σημαίνει ότι το Facebook δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί τις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες για μεταφορές δεδομένων μεταξύ ΕΕ-ΗΠΑ και εάν αυτές συνεχίσουν να παραβιάζουν το νόμο, ο Επίτροπος πρέπει να αναλάβει επείγουσα δράση – σε αντίθεση με κάποιους ισχυρισμούς στις πρώτες αντιδράσεις στην απόφαση.
Schrems: «Η απόφαση καθιστά σαφές ότι οι εταιρείες δεν μπορούν απλώς να υπογράφουν τις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουν εάν αυτές μπορούν να τηρηθούν στην πράξη. Σε περιπτώσεις όπως το Facebook, όπου δεν γινόταν ο σχετικός έλεγχος, ο Επίτροπος είχε τη λύση για αυτήν την υπόθεση στα χέρια του όλον αυτόν τον καιρό. Θα μπορούσε να δώσει εντολή στο Facebook να σταματήσει τις μεταφορές χρόνια πριν. Στην καταγγελία μας, ζητήσαμε να εκδώσει μια ειδοποίηση απαγόρευσης με εύλογη περίοδο εφαρμογής ώστε να επιτρέψει στο Facebook να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα. Αντ’ αυτού, στράφηκε στο ΔΕΕ για να ακυρώσει τις τυποποιημένες συμβατικές ρήτρες, οι οποίες είναι έγκυρες. Είναι σαν να ουρλιάζεις για να καλέσεις την Ευρωπαϊκή πυροσβεστική υπηρεσία, επειδή απλά δεν θες να σβήσεις ένα κερί μόνος σου.»
Οι χρήστες πρέπει να ενωθούν. Ένας φοιτητής νομικής δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του
Το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση έχει συνεχιστεί για 7 χρόνια και ο Επίτροπος μόνο έχει δαπανήσει σχεδόν 3 εκατομμύρια ευρώ για να καταπολεμήσει την καταγγελία του κ. Schrems αντί να λάβει αποφασιστική δράση για την προστασία των δικαιωμάτων των Ευρωπαίων, δείχνει επίσης κάποια θεμελιώδη ελαττώματα στο σύστημα επιβολής του ΓΚΠΔ. Προς το παρόν, είναι αδύνατο για ένα μέσο άτομο να διασφαλίσει ότι τα δικαιώματα του βάσει του ΓΚΠΔ δεν είναι απλώς μια κενή υπόσχεση, αλλά αντίθετα γίνονται ένα κανονικό κομμάτι της ψηφιακής μας ζωής.
Schrems: «Ο Επίτροπος έχει επενδύσει 2,9 εκατ. ευρώ εναντίον μας – και στην ουσία έχασε. Δεν θέλω καν να μάθω πόσα εκατομμύρια ξόδεψε το Facebook σε αυτήν την υπόθεση. Οι οικονομικές επιπτώσεις αυτής της υπόθεσης θα αποφασιστούν τώρα από τα Ιρλανδικά Δικαστήρια. Σύμφωνα με τη νομοθεσία της ΕΕ, πρέπει να υπάρχει δωρεάν και γρήγορος χειρισμός της καταγγελίας ενός πολίτη. Ωστόσο, σε αυτήν την περίπτωση, βρισκόμαστε στα δικαστήρια για 7 χρόνια με περισσότερες από 45.000 σελίδες υποβληθέντων εγγράφων. Ο μύθος ότι ένας φοιτητής νομικής μπορεί απλά να κάνει κάτι τέτοιο μόνος του είναι δυστυχώς λάθος.»
Οι “απαραίτητες” μεταφορές δεδομένων προς τις ΗΠΑ μπορούν να συνεχιστούν
Παρά την ακυρωτική εξουσία της απόφασης, οι απολύτως «απαραίτητες» μεταφορές δεδομένων μπορούν να συνεχίσουν να διεξάγονται σύμφωνα με το Άρθρο 49 του ΓΚΠΔ. Οποιαδήποτε κατάσταση όπου οι χρήστες θέλουν τα δεδομένα τους να μεταφέρονται στο εξωτερικό εξακολουθούν να είναι νόμιμες, καθώς αυτό μπορεί να βασίζεται στην ενημερωμένη συγκατάθεση του χρήστη, η οποία μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή. Ομοίως, ο νόμος επιτρέπει μεταφορές δεδομένων για ό, τι είναι «απαραίτητο» για την εκπλήρωση μιας σύμβασης. Αυτή είναι μια σταθερή βάση για τις περισσότερες νομικές συναλλαγές με τις ΗΠΑ. Με απλά λόγια: οι ΗΠΑ έχουν πλέον επανέλθει στην «κανονική» κατάσταση που έχει η ΕΕ με τις περισσότερες άλλες τρίτες χώρες, αλλά έχασε την ειδική της πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ λόγω της επιτήρησης από τις ΗΠΑ.
Schrems: «Το Δικαστήριο υπογράμμισε ρητά ότι η ακύρωση της Privacy Shield δεν θα δημιουργήσει «νομικό κενό» καθώς απολύτως απαραίτητες μεταφορές δεδομένων θα μπορούν να συνεχίσουν να πραγματοποιούνται. Οι ΗΠΑ τώρα απλώς επανατοποθετούνται στη θέση μιας μέσης χώρας χωρίς ειδική πρόσβαση σε δεδομένα της ΕΕ.»
Το ιστορικό της υπόθεσης
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να δούμε πώς φτάσαμε στη σημερινή απόφαση.
Το πρόβλημα: Το νομικό πλαίσιο παρακολούθησης των ΗΠΑ
Το 2013 ο Edward Snowden δημοσιοποίησε ότι οι Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα Ευρωπαίων πολιτών μέσω προγραμμάτων παρακολούθησης, όπως το PRISM και το Upstream. Μάλιστα, το νομικό πλαίσιο των ΗΠΑ επέτρεπε την πρόσβαση αυτή και την παρακολούθηση, κυρίως μέσω ενός νόμου που είναι γνωστός ως Foreign Intelligence Services Act (FISA) 702.
Ο FISA 702 ψηφίστηκε το 2008. Ταυτόχρονα, μεγάλες αμερικάνικες εταιρείες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (Apple, Microsoft, Facebook, Google, Yahoo) άρχισαν να συλλέγουν ολοένα και περισσότερα δεδομένα για χρήστες. Η συλλογή προσωπικών δεδομένων τόσο από τις Αμερικανικές Μυστικές Υπηρεσίες όσο και από τις αμερικανικές εταιρείες δημιούργησε μεγάλα προβλήματα για την ιδιωτικότητα των Ευρωπαίων πολιτών.
Τα έγγραφα που δημοσίευσε ο Edward Snowden αποκάλυψαν τη διαβίβαση προσωπικών δεδομένων στην κυβέρνηση των ΗΠΑ από τις ανωτέρω εταιρείες.
Ο GDPR και το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή στην ΕΕ
Στον αντίποδα, στην ΕΕ το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή κατέχει πρωτεύοντα ρόλο και αναγνωρίζεται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (GDPR) βασίζεται στην αντίληψη της ελεύθερης διακίνησης προσωπικών δεδομένων, αλλά μόνο σε ένα πλαίσιο που σέβεται την ιδιωτικότητα των χρηστών.
Αν τα προσωπικά δεδομένα των Ευρωπαίων πολιτών προστατεύονταν μόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μπορούσαν να διαβιβαστούν και να διακινηθούν εκτός ΕΕ χωρίς περιορισμούς, τότε το υψηλό επίπεδο προστασίας θα καταστρατηγούνταν πολύ εύκολα.
Υπόθεση “Schrems I”
Μετά τις αποκαλύψεις του Snowden, ο Maximilian Schrems, Αυστριακός τότε φοιτητής νομικής, υπέβαλε καταγγελία κατά της Facebook Ireland Ltd ενώπιον της Ιρλανδικής Αρχής Προστασίας Δεδομένων. Ισχυρίστηκε ότι τα δεδομένα του δεν έπρεπε να αποστέλλονται από την Facebook Ireland ltd στην Facebook Inc. (την αμερικανική μαμά εταιρεία), καθώς η τελευταία υποχρεούται να δίνει πρόσβαση στις Αμερικανικές Μυστικές Υπηρεσίες, σύμφωνα με την απόφαση Safe Harbor μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ.
Η υπόθεση έφτασε στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο στις 6 Οκτωβρίου 2015 εξέδωσε μία ρηξικέλευθη απόφαση, κρίνοντας την απόφαση Safe Harbor άκυρη. Το Δικαστήριο υποστήριξε ότι μία τρίτη χώρα, όπως οι ΗΠΑ, πρέπει να προσφέρει ένα “ουσιωδώς ισοδύναμο” επίπεδο προστασίας με αυτό της ΕΕ.
Υπόθεση “Schrems II”
Μετά την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ, ο Schrems ενημερώθηκε από την Ιρλανδική Αρχή Προστασίας Δεδομένων ότι η Facebook δε βασιζόταν στη συμφωνία “Safe Harbor” για τη διαβίβαση των δεδομένων του στις ΗΠΑ, αλλά στις λεγόμενες “Τυποποιημένες Συμβατικές Ρήτρες”.
Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο Schrems υπέβαλε νέα καταγγελία, η οποία περιλαμβάνει τις Τυποποιημένες Συμβατικές Ρήτρες και κάθε άλλη πιθανή νομική βάση για τη μεταφορά δεδομένων, στην οποία θα μπορούσε να βασιστεί η Facebook.
Ο Schrems ισχυρίστηκε ότι η Ιρλανδική Αρχή Προστασίας Δεδομένων θα έπρεπε να διακόψει τις μεταφορές με βάση το άρθρο 4 των Τυποποιημένων Συμβατικών Ρητρών, δεδομένης της παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων των χρηστών.
Η Ιρλανδική Αρχή Προστασίας Δεδομένων, αντί να εκδώσει σχετική απόφαση, στράφηκε νομικά κατά της Facebook Ireland Ltd και του Maximilian Schrems.
Η υπόθεση έφτασε ξανά ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο εξέδωσε απόφαση σήμερα, 16 Ιουλίου 2020.
Οι δράσεις της Homo Digitalis στην Καθημερινή
Αποτελεί μεγάλη χαρά για την οργάνωσή μας το γεγονός ότι οι δράσεις μας αναφέρονται σε πρόσφατο άρθρο που φιλοξενείται στην εφημερίδα Η Καθημερινή. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαδόπουλος με το άρθρο του ¨ Συνοριακοί έλεγχοι με εξελιγμένα ψηφιακά συστήματα¨ εστιάζει τη προσοχή του σε ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα στον τομέα της διαχείρισης συνόρων στην Ελλάδα και κάνει αναφορά στις αιτήσεις για πρόσβαση σε πληροφορίες που είχαμε αποστείλει στον Εκτελεστικό Οργανισμό Έρευνας (Research Executive Agency -REA) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφορικά με επτά (7) ερευνητικά προγράμματα σχετικά με τη χρήση νέων τεχνολογιών στους τομείς της μετανάστευσης και της αστυνόμευσης στην Ελλάδα και τις απαντήσεις που λάβαμε επί αυτών.
Ευχαριστούμε θερμά τον δημοσιογράφο Γιάννη Παπαδόπουλο για το ενδιαφέρον του στις δράσεις της Homo Digitalis.
Ας αντιληφθούμε τα όρια της ελευθερίας μας!
Γράφει η Χριστιάννα Ανδρέου*
Καθημερινά ερχόμαστε ολοένα και περισσότερο σε επαφή με τη λεγόμενη “ψηφιακή επανάσταση”, καθώς η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας έχει γενικευθεί σε τέτοιο βαθμό που έχει παραμερίσει τους παραδοσιακούς τρόπους επεξεργασίας πληροφοριών.
Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της γενίκευσης αποτελεί η χρήση της τεχνολογίας μέσα στο χάος της πανδημίας, καθώς η ψηφιακή διακυβέρνηση αναβαθμίστηκε με πλήθος πρωτοβουλιών προς διευκόλυνση της καθημερινότητας από το σπίτι. Έννοιες όπως τηλεργασία μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Όλα πλέον είναι εφικτά με ένα κλικ.
Μέσω του διαδικτύου μας δίνεται η δυνατότητα να βλέπουμε εικόνες και να ακούμε ήχους μετασχηματισμένους στη γλώσσα της ψηφιακής τεχνολογίας, να επεξεργαζόμαστε, να αποθηκεύουμε, να αναπαράγουμε, να μεταβιβάζουμε πληροφορίες για την εργασία μας, για διασκέδαση, για επικοινωνία, για να απολαμβάνουμε έναν μεγάλο όγκο παρεχόμενων υπηρεσιών και φυσικά με μηδενικούς χωροχρονικούς περιορισμούς!
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της κατάργησης των περιορισμών είναι η δυνατότητα εν μέσω της πανδημίας να πραγματοποιούνται επιτυχώς video conferences με συναδέλφους ή συνεργάτες σε όλο το κόσμο εντελώς δωρεάν από την άνεση του σπιτιού μας. Ταυτόχρονα, μπορούμε να επικοινωνούμε με φίλους, συγγενείς, γνωστούς, να απολαμβάνουμε νέα ή παλαιότερα έργα καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Η έκφρασή μας τώρα περισσότερο από ποτέ έχει μεταφερθεί από τον πραγματικό κόσμο στο ψηφιακό περιβάλλον.
Ποικιλόμορφος όγκος πληροφοριών, απειρία χρηστών, τηλεπικοινωνιακά δίκτυα: τρεις βασικοί λόγοι που καθιστούν δύσκολη την επιβολή ορίων στην έκφραση μέσα στο χαοτικό διαδίκτυο∙ «Το διαδίκτυο υπήρξε μια επανάσταση, τόσο για τη λογοκρισία όσο και για την ελεύθερη έκφραση», έγραψε ο Τζο Γκλάνβιλ, και είχε δίκιο.
Στην Υπόθεση Cengiz and Others v. Turkey, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) αναγνώρισε ότι το διαδίκτυο έγινε ένα από τα βασικά μέσα άσκησης του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης μέσω της λήψης και της μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών, παρέχοντας συγκεκριμένα εργαλεία που διευκολύνουν τη συμμετοχή σε δράσεις και συζητήσεις πολιτικού και γενικότερου περιεχομένου. Επίσης, η δυνατότητα έκφρασης των χρηστών μέσω περιεχομένου που “γεννούν” οι ίδιοι (user generated content) καθιστά το διαδίκτυο μια πλατφόρμα με πρωτοφανείς δυνατότητες άσκησης του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης.
Η εκφορά της γνώμης είναι συστατικό στοιχείο της προσωπικότητας και καθοριστικό μέσο επικοινωνίας. “Ελευθερία του λόγου” σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά ή από κοινού με άλλους, μπορεί να εκφράζει απόψεις, ιδέες και σκέψεις χωρίς να τον βαραίνει ο φόβος της αντίρρησης, της λογοκρισίας, ή ακόμα περισσότερο, της νομικής κύρωσης.
Ως συνώνυμη με την ελευθερία λόγου, χρησιμοποιείται και η ελευθερία έκφρασης, μόνο που αυτή περιλαμβάνει επιπροσθέτως και κάθε πράξη αναζήτησης, απόκτησης και μετάδοσης των πληροφοριών. Στο ελληνικό Σύνταγμα, κατοχυρώνεται στο άρθρο 14 το δικαίωμα έκφρασης, διαδόσεως των στοχασμών προφορικώς, εγγράφως και δια του Τύπου, όχι μόνο του έντυπου, αλλά και του διαδικτυακού Τύπου. Ιδέες, γεγονότα, απόψεις, μηνύματα και εν γένει κάθε τρόπος έκφρασης ιδεών και συναισθημάτων προστατεύεται από το άρθρο 14 του Συντάγματος και από το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Στην ελευθερία της γνώμης εντάσσεται και η ελευθερία της πληροφόρησης στην ενεργητική και την παθητική της μορφή, η οποία απορρέει από το άρθρο 14 και το άρθρο 5 παρ.1 περί ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το 2001 προστέθηκε το άρθρο 5Α που κατοχυρώνει το «δικαίωμα συμμετοχής στη Κοινωνία της Πληροφορίας». Στην παράγραφο 1 καθιερώνεται ένα γενικότερο «δικαίωμα στην πληροφόρηση». Όπως και σε όλα τα λοιπά κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα, έτσι και κατά την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος στον ψηφιακό κόσμο προηγείται ο άνθρωπος ως αξία.
Αυτό σημαίνει ότι κατά την άσκηση των δικαιωμάτων που είναι συνυφασμένα με την απόλαυση του διαδικτύου, θα πρέπει να γίνονται σεβαστά από τους χρήστες άλλα δικαιώματα που τυχόν συγκρούονται με αυτό, όπως π.χ. η προστασία προσωπικότητας, της οικογενειακής ζωής και του ιδιωτικού βίου, η προστασία της αξιοπρέπειας ή της τιμής, τα προσωπικά δεδομένα άλλων χρηστών, η παιδική ηλικία, τα συνυφασμένα με την εργασία απόρρητα, όπως το ιατρικό, το δικηγορικό ή το φορολογικό, το δικαίωμα των εργοδοτών να διαφυλάττουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα, ακόμα και υπέρτερα του ατόμου δικαιώματα, όπως είναι η δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Είναι προφανές ότι ένας καθολικός μηχανισμός ελέγχου των αναρτώμενων απόψεων και εκφράσεων δεν μπορεί πολύ αποτελεσματικά να κατασκευαστεί. Άλλωστε, όλες οι διατυπωμένες απόψεις μπορεί να “κριθούν”, εάν θίγουν εμμέσως ή αμέσως, το δικαίωμα άλλου.
Το ΕΔΔΑ έχει κληθεί σε πολλές περιπτώσεις να κρίνει αν η ελευθερία έκφρασης κάποιου προσώπου έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα άλλου προσώπου. Ας δούμε αναλυτικότερα κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.
Σύγκρουση ελευθερίας έκφρασης με επαγγελματικά συμφέροντα
Στην υπόθεση Herbai v. Hungary, ο προσφεύγων στα δικαστήρια της Ουγγαρίας και σε μεταγενέστερο στάδιο στο ΕΔΔΑ, απολύθηκε από την Τράπεζα που εργαζόταν καθώς είχε κατασκευάσει website παροχής επαγγελματικών συμβουλών στον τομέα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (HR), στο οποίο παρουσιαζόταν και ως “expert”. Ο εργοδότης θεώρησε πως η συμπεριφορά αυτή έθιγε τα επαγγελματικά του συμφέροντα, καθώς οι γνώσεις του προσφεύγοντος είχαν αποκτηθεί αποκλειστικά στο εργασιακό περιβάλλον της Τράπεζας, και ότι έτσι διέρρεαν πολιτικές διαχείρισης της μέσω του διαδικτύου. Ο προσφέυγων ισχυρίστηκε ότι το website και τα άρθρα των οποίων ήταν συντάκτης αποτελούσαν πτυχή του δικαιώματός του στην ελευθερία της έκφρασης. Το ΕΔΔΑ κατέληξε ότι δεν έγινε δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στα δύο δικαιώματα – αναγνώρισε όμως το ότι ο προσφεύγων άσκησε το δικαίωμά του στην ελευθερία της έκφρασης.
Σύγκρουση ελευθερίας έκφρασης με το δικαίωμα προστασίας της οικογενειακής ζωής
Εξαιρετικά ευαίσθητος χώρος και άξιος προστασίας είναι αυτός του οικογενειακού βίου και της οικογενειακής ζωής. Στην Υπόθεση Rolf Anders Daniel Pihl v. Sweden, αναγνωρίστηκε από το ΕΔΔΑ ότι τα εθνικά δικαστήρια τήρησαν δίκαιη ισορροπία. Ο προσφεύγων κατηγορήθηκε ότι ήταν μέλος ναζιστικού κόμματος από ανώνυμο σχόλιο που αναρτήθηκε στο website μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Τα σουηδικά δικαστήρια έκριναν ότι οι ιδιοκτήτες της διαδικτυακής πύλης δεν ήταν υπεύθυνοι για την ανάρτηση των ανωνύμων σχολίων, και ότι τα σχόλια αν και προσβλητικά δεν αποτελούσαν, όμως, ρητορική μίσους ή υποκίνηση βίας.
“Δεν φοβάμαι τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Φοβάμαι την έλλειψή τους”, είπε ο Isaac Asimov. Έχουμε αλήθεια φανταστεί πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτούς; Πώς το τόσο εύκολο θα γινόταν πολύ πιο δύσκολο; Αφού μας δόθηκε τόσο απλόχερα αυτός ο αχανής κόσμος, ας τον χρησιμοποιούμε όσο μπορούμε περισσότερο, αλλά με σύνεση. Είμαστε ελεύθεροι να δημοσιεύουμε τη ζωή μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Να αναρτούμε άρθρα, ακόμα και ολόκληρα βιβλία προκειμένου να τα δει, να τα επεξεργαστεί και να τα μεταδώσει άγνωστος αριθμός χρηστών. Τη στιγμή που ασκούμε το δικαίωμά μας, όμως, κάποιο άλλο δικαίωμα, κάποιου άλλου σαν εμάς, μπορεί να θίγεται. Πριν το κάθε μας διαδικτυακό “share”, πριν πατήσουμε το κλικ, ας σκεφτούμε μια ακόμη φορά αν έχουμε προσβάλει κάποια ευαίσθητη πτυχή της ζωής ενός άλλου προσώπου, φυσικού ή νομικού. Σε έναν χώρο όπου οι κανόνες δεν έχουν αναπτύξει ακόμα πλήρως την ρυθμιστική τους ικανότητα, σε έναν χώρο τόσο αχανή και απροσδιόριστο για τον κοινό νου, ας γίνουμε πιο ευσυνείδητοι χρήστες!
*H Χριστιάννα Ανδρέου είναι απόφοιτη της Νομικής Σχολής Αθηνών, ασκούμενη δικηγόρος με τομείς ενδιαφέροντος το Ποινικό Δίκαιο, και συγκεκριμένα το Ηλεκτρονικό και Οικονομικό Έγκλημα και τη προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο διαδίκτυο.
H Homo Digitalis γίνεται παρατηρητής στην Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Τεχνητή Νοημοσύνη (CAHAI)
Είναι μεγάλη χαρά και εξαιρετική τιμή για τη Homo Digitalis το γεγονός ότι η οργάνωσή μας έγινε δεκτή υπό καθεστώς παρατηρητή στην Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Τεχνητή Νοημοσύνη (CAHAI – Ad hoc Committee on Artificial Intelligence).
Η επιτροπή έχει ως αποστολή να εξετάσει μέσω διαβουλεύσεων με ενδιαφερόμενους φορείς τη σκοπιμότητα και τα πιθανά στοιχεία ενός νομικού πλαισίου για την ανάπτυξη, το σχεδιασμό και την εφαρμογή της Τεχνητής Νοημοσύνης που θα βασίζεται στα ιδεώδη της Δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου που πρεσβεύει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η επιτροπή αποτελείται από εκπροσώπους των κυβερνήσεων των 47 κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Ελλάδας), εκπροσώπους κρατών παρατηρητών όπως ο Καναδάς, η Ιαπωνία, το Μεξικό, οι Η.Π.Α. το Βατικανό και το Ισραήλ, εκπροσώπους άλλων σωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, εκπροσώπους άλλων διεθνών οργανισμών (όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η UNESCO, η OECD και η OSCE), καθώς επίσης και εκπροσώπους εταιριών του ιδιωτικού τομέα, ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, όπως η Homo Digitalis.
H Οργάνωσή μας είχε υποβάλει την αίτησή της για καθεστώς παρατηρητή το Νοέμβριο του 2019, ενώ είχε προγραμματιστεί να υποστηρίξει την αίτησή της ενώπιον της Επιτροπής στο Στρασβούργο στις αρχές Μαρτίου 2020. Ωστόσο, λόγω της πανδημίας, η διαδικασία έγινε γραπτά και τα αποτελέσματά της ανακοινώθηκαν στο τέλος Ιουνίου.
Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα δώσουμε το παρόν στην ερχόμενη σύνοδο ολομέλειας της Επιτροπής στις 6-8 Ιουλίου, η οποία θα λάβει χώρα υπό τη μορφή τηλεδιάσκεψης. Στην τηλεδιάσκεψη θα μας εκπροσωπήσει ο συνιδρυτής και γραμματέας του ΔΣ της Homo Digitalis, Λευτέρης Χελιουδάκης.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τα μέλη της Επιτροπής και το Προεδρείο της Επιτροπής που έκαναν δεκτή ομόφωνα την αίτησή μας.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Τεχνητή Νοημοσύνη, καθώς και να δείτε την agenda για την ερχόμενη σύνοδο κορυφής στη σχετική ιστοσελίδα.
Μείνετε συντονισμένοι καθώς έρχονται πολλές εξελίξεις στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης από την ομάδα της Homo Digitalis!
Υποβολή κοινού υπομνήματος από 20 οργανώσεις στο πλαίσιο των Ανοιχτών Διαβουλεύσεων της DSA
Στις 30 Ιουνίου η Homo Digitalis κατέθεσε τις προτάσεις της στο πλαίσιο των ανοιχτών διαβουλεύσεων για τη νέα νομοθεσία για τις ψηφιακές υπηρεσίες (Digital Services Act) από κοινού με άλλες 20 οργανώσεις και συγκεκριμένα τις Access Now, ARTICLE 19, Centrum Cyfrowe, Civil Liberties Union for Europe, Civil Rights Defenders, Creative Commons, dataskydd.net, Electronic Frontier Foundation, European Digital Rights (EDRi), Global Forum for Media Development, Idec – Brazilian Institute of Consumer Defense, Open Knowledge Foundation, OSEPI, Panoptykon Foundation, Privacy International, Ranking Digital Rights, Rights International Spain και Xnet.
Οι προτάσεις μας αφορούν δύο διαδικασίες ανοιχτής διαβούλευσης. Η πρώτη σχετίζεται με μία εκ των προτέρων κανονιστική ρύθμιση για μεγάλες ψηφιακές πλατφόρμες που λειτουργούν ως «πυλωροί», για τη διανοµή των εν λόγω ψηφιακών υπηρεσιών (Digital Services Act package – ex ante regulatory instrument of very large online platforms acting as gatekeepers). H δεύτερη αφορά την υιοθέτηση ενός νέου συμπληρωματικού εργαλείου ως μέσο ενίσχυσης των μηχανισμών εξασφάλισης της τήρησης του νόμου περί ανταγωνισμού (new complementary tool to strengthen competition enforcement).
Μπορείτε να δείτε την υποβολή για την πρώτη ανοιχτή διαβούλευση εδώ και για τη δεύτερη ανοιχτή διαβούλευση εδώ.
Μείνετε συντονισμένοι καθώς η Homo Digitalis αναπτύσσει αρκετές δράσεις αναφορικά με την πορεία της Digital Services Act.