Δύο εβδομάδες έμειναν μέχρι την τελική ψήφο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (πιθανότατα 26.03.2019), η οποία θα κρίνει το μέλλον του διαδικτύου. Πάνω από εκατό Ευρωβουλευτές (εκ των οποίων οι μόνοι Έλληνες είναι η κ. Σοφία Σακοράφα και ο κ. Νικόλαος Χουντής) έχουν ήδη δεσμευτεί ότι θα ψηφίσουν κατά του Άρθρου 13 και των φίλτρων αναφορτώσεων, ενώ πολίτες σε περισσότερες από 23 πόλεις Κρατών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης υψώνουν τις φωνές τους σε συλλαλητήρια κατά του Άρθρου 13.

Στην εκστρατεία Pledge2019 (Δέσμευση 2019), έχει συμμετάσχει μέχρι σήμερα πλήθος Ευρωπαίων πολιτών. Από τα τέλη Φλεβάρη, όταν και ξεκίνησε η εκστρατεία, έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 1200 κλήσεις και 72 ώρες συνομιλίας. Οι συγκεκριμένοι αριθμοί είναι πρωτοφανείς για ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αποδεικνύουν περίτρανα το ενεργό ενδιαφέρον του κόσμου και την θέληση του να συμμετάσχει στην πολιτική συζήτησή, όταν του δίδεται βήμα. Επίσης, οι πολίτες με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους όσον αφορά τις ανυπόστατες κατηγορίες ότι το πλήθος των emails και των tweets που στάλθηκαν στους Ευρωβουλευτές το προηγούμενο διάστημα αποτελούσε ενέργειες ψεύτικων αυτοματοποιημένων λογαριασμών!!

Πλήθος ειδικών κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αναφορικά με τις επιπτώσεις που θα έχουν το Άρθρο 13 και τα φίλτρα των αναφορτώσεων  που αυτό επιτρέπει για την Ελευθερία της Έκφρασης και της Πληροφόρησης στο Διαδίκτυο και την ποικιλομορφία αυτού:

-Ο Ειδικός Εισηγητής του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την Ελευθερία της Έκφρασης και της Πληροφόρησης, David Kaye, έχει επανειλημμένως εκφράσει την αντίθεσή του στο Άρθρο 13!

-O Ομοσπονδιακός Επίτροπος Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων της Γερμανίας, Ulrich Kelber, έχει ρητά υπογραμμίσει πως το Άρθρο 13 οδηγεί στην γιγάντωση της δύναμης των γνωστών κολoσσών του Διαδικτύου, και δημιουργεί προκλήσεις για την προστασία της ιδιωτικότητας στο Διαδίκτυο!

-169 από τους πλέον εξειδικευμένους και αναγνωρισμένους ακαδημαϊκούς του χώρου της Πνευματικής Ιδιοκτησίας έχουν τονίσει ότι οι διατάξεις του Άρθρου 13 είναι παραπλανητικές!

-Η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (International Federation of Journalists – IFJ) έχει καλέσει τους Ευρωπαίους νομοθέτες να βελτιώσουν τις διατάξεις και να προσδώσουν την αναγκαία ισορροπία μεταξύ της προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας και της Προστασίας της Ελευθερίας της Έκφρασης και της Πληροφόρησης!

– Ο Sir Tim (Tim Berners-Lee), ένας από τους δημιουργούς του World Wide Web έχει εκφράσει ανοικτά την αντίθεσή του προς το Άρθρο 13 και τους κινδύνους που αυτό δημιουργεί για το ανοιχτό διαδίκτυο.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν γνώριζε τις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις του Άρθρου 13! Πρέπει να δράσουμε και να πείσουμε τους Ευρωβουλευτές να αφήσουν στην άκρη τα διάφορα πολιτικά συμφέροντα και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των Ευρωπαίων Πολιτών!

Λάβε τώρα συμμετοχή στην εκστρατεία Pledge 2019, κάλεσε δωρεάν τους εκπροσώπους σου, και ζήτησε τους να δεσμευτούν κατά του Άρθρου 13!

Η Ιρένε Καμάρα είναι διδακτορική ερευνήτρια στο Tilburg Institute for Law, Technology & Society (TILT) και στο Πανεπιστήμιο Vrije των Βρυξελλών (LSTS). Πραγματοποιεί  διδακτορικό από κοινού με το Πανεπιστήμιο του Tilburg και το Πανεπιστήμιο Vrije των Βρυξελλών. Το θέμα της διδακτορικής της διατριβής αφορά την αλληλεπίδραση μεταξύ της τυποποίησης και των διατάξεων για την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Προτού ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, η Ιρένε ήταν δικηγόρος παρ’ Εφέταις στην Αθήνα. Έχει εργαστεί στον Ευρωπαίο Επόπτη Προσωπικών Δεδομένων (EDPS) και στις Ευρωπαϊκές Επιτροπές Τυποποίησης CEN και CENELEC. Το 2016, συνεργάστηκε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως εξωτερικός ειδικός συνεργάτης των προτάσεων για το πρόγραμμα Horizon 2020 σχετικά με την κοινωνική ασφάλεια.

Η Ιρένε έχει επιλεγεί ως μέλος της Λίστας Ειδικών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια Δικτύων και Πληροφοριών (ENISA), η οποία συνεισφέρει στην εφαρμογή του Ετήσιου Προγράμματος Δραστηριότητας του ENISA. Το 2015, η Ιρένε βραβεύτηκε για την καλύτερη ακαδημαϊκή εργασία από την Ένωση Διεθνών Τηλεπικοινωνιών (ITU), τον Οργανισμό Τυποποίησης των Ηνωμένων Εθνών.

– Παρά την εξαιρετική αρχή στην καριέρα σας ως δικηγόρος, αποφασίσατε να ξεκινήσετε ένα διδακτορικό. Η αφοσίωσή σας στην ακαδημαϊκή έρευνα έχει οδηγήσει σε μία επιτυχημένη πορεία με πολλές ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις. Κοιτώντας πίσω, πόσο δύσκολο ήταν να πάρετε αυτή την απόφαση και τι θα συμβουλεύατε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα αντίστοιχο δίλημμα;

Πράγματι, εργαζόμουν για αρκετά χρόνια ως δικηγόρος παρ’ Εφέταις στην Αθήνα. Η μάχιμη δικηγορία μου προσέφερε πολύτιμα μαθήματα, όπως το πόσο διαφορετικό είναι το δίκαιο στα βιβλία από το δίκαιο στην πράξη, πώς να εργάζομαι υπό πίεση, να αλληλεπιδρώ με πελάτες και να θέτω προτεραιότητες. Αυτά είναι μαθήματα, τα οποία αξιοποιώ και σήμερα στην ακαδημαϊκή μου καριέρα.

Πάντα με εντυπωσίαζε η προστασία προσωπικών δεδομένων, η ιδιωτικότητα, η εμπιστευτικότητα των πληροφοριών στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. Έτσι, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τη δικηγορία και να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου του Tilburg στο Δίκαιο και την Τεχνολογία. Πιστεύω ότι ως δικηγόρος πρέπει πάντα να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι.

Το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Δίκαιο και Τεχνολογία” του Πανεπιστημίου του Tilburg παρέχει μαθήματα σχετικά με την ιδιωτικότητα και την προστασία δεδομένων, την πνευματική ιδιοκτησία, τη ρύθμιση της τεχνολογίας, το ηλεκτρονικό εμπόριο και δίνει στο φοιτητή τη δυνατότητα να εξειδικευτεί σε θέματα τεχνολογίας αιχμής. Μετά το μεταπτυχιακό, μου προσφέρθηκε μία ερευνητική θέση στο Πανεπιστήμιο Vrije των Βρυξελλών υπό την εποπτεία του καθηγητή Paul De Hert. Στο Πανεπιστήμιο Vrije, αποφάσισα ότι θέλω να κάνω ένα διδακτορικό. Συνειδητοποίησα ότι μέσω της έρευνας, έχεις τη δυνατότητα να απευθυνθείς σε ένα ευρύτερο κοινό από τους πελάτες στους οποίους απευθύνεσαι ως δικηγόρος και να υιοθετήσω μία δυναμική προσέγγιση στην ανεύρεση λύσεων, από ότι μία παθητική, η οποία είναι συχνά η προσέγγιση κατά την άσκηση της δικηγορίας.

Ασφαλώς, σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου έπαιξε και η ποιότητα του εργασιακού περιβάλλοντος και τα υψηλά στάνταρ και συνθήκες στην έρευνα. Τόσο το Πανεπιστήμιο του Tilburg όσο και το Πανεπιστήμιο Vrije μου έχουν προσφέρει την αίσθηση ότι βρίσκομαι σπίτι μου, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να εξελιχθώ ως επαγγελματίας, ενισχύοντας την ανεξάρτητη σκέψη και τη διεπιστημονική προσέγγιση.

Σε συναδέλφους που αντιμετωπίζουν ανάλογο δίλημμα, θα τους παρότρυνα να πάρουν το ρίσκο και να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους. Δοκιμάστε τους εαυτούς σας μέσα από μία ερευνητική επίσκεψη σε ένα ίδρυμα, μέσα από τη συγγραφή μίας ακαδημαϊκής εργασίας και την παρουσίασή της σε ένα συνέδριο. Και να θυμάστε ότι η ακαδημαϊκή ζωή δεν είναι εύκολη. Η βασική συμβουλή μου είναι: διαλέξτε ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα και έναν επιβλέποντα καθηγητή, που αναγνωρίζουν και εκτιμούν τη σκληρή δουλειά σας.

– Έχετε συμμετάσχει ως ομιλήτρια σε κάποια από τα σημαντικότερα συνέδρια και εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Το Computers, Privacy, and Data Protection Conference στις Βρυξέλλες και το IGLP Conference στη Νομική Σχολή του Harvard είναι κάποια από αυτά. Πώς διαμόρφωσαν την έρευνά σας όλες αυτές οι εμπειρίες; Είναι σημαντικό για τους ερευνητές να ανταλλάσσουν σκέψεις και απόψεις με άλλους ειδικούς ανά τον κόσμο;

Πιστεύω ότι η συμμετοχή σε συνέδρια είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για οποιονδήποτε ακαδημαϊκό. Όχι μόνο για να μοιράζεται και να ανταλλάσσει γνώσεις, αλλά και για να επιβεβαιώνει και εμπλουτίζει τα ερευνητικά του αποτελέσματα. Είμαι κατά της αντίληψης, η οποία πλέον μπορεί να θεωρηθεί παλιομοδίτικη, ότι οι ερευνητές, ιδίως οι διδακτορικοί, πρέπει να είναι κλεισμένοι σε ένα γραφείο και να γράφουν άρθρα. Παρότι μπορεί να υπάρχει θεωρητική αξία σε αποτελέσματα τέτοιου είδους έρευνας, το αποτέλεσμα πιθανότατα δε θα έχει κοινωνικό αντίκτυπο.

Συνήθως επιλέγω τα συνέδρια ανάλογα με το κοινό, του οποίου θα ήθελα τη γνώμη για την έρευνά μου. Το IGLP Conference στο Harvard πέρυσι ήταν μία καταπληκτική ευκαιρία για να εκθέσω τις σκέψεις μου σε ένα παγκόσμιο νομικό κοινό, το οποίο κυριολεκτικά προερχόταν από όλο τον κόσμο. Συνάντησα τόσους ακαδημαϊκούς με ενδιαφέρον για την έρευνά μου ή που δουλεύουν σε παραπλήσια θέματα. Το IGLP προσφέρει ακριβώς αυτό: τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ανθρώπων που θέλουν να ανταλλάξουν ιδέες και να αλληλοβοηθηθούν.

Εκτός από τέτοια συνέδρια, είμαι τυχερή που τα ιδρύματα στα οποία εργάζομαι οργανώνουν το CPDP σε ετήσια βάση και το TILTing Perspectives Conference κάθε δύο χρόνια, στα οποία έχω τη χαρά να συμμετέχω. Αυτά αποτελούν εξαιρετικά παραδείγματα για το πώς κάποιος μπορεί να διευρύνει τα ενδιαφέροντά του.

– Το θέμα του διδακτορικού σας είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ της τυποποίησης και της ρύθμισης του δικαιώματος στην προστασία προσωπικών δεδομένων. Μιλήστε μας περισσότερο για το θέμα το οποίο ερευνάτε.

Το πεδίο έρευνάς μου αυτή τη στιγμή είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα με έμφαση στην προστασία προσωπικών δεδομένων και στην ιδιωτικότητα, τα ρυθμιστικά όργανα, όπως πρότυπα, πιστοποιήσεις, κώδικες δεοντολογίας, και οι νέες τεχνολογίες. Το διδακτορικό μου εξετάζει πώς το “soft law”, όπως είναι τα τεχνικά πρότυπα, αλληλεπιδρά με τη ρύθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και κυρίως του δικαιώματος στην προστασία προσωπικών δεδομένων. Παρότι υπάρχει εμφανής ρυθμιστική σφαίρα για τη ρύθμιση της προστασίας προσωπικών δεδομένων, υπάρχει επίσης μία σειρά κανόνων, η οποία είναι ενσωματωμένη σε τεχνικά πρότυπα και δεν είναι εμφανής. Τέτοιοι κανόνες μπορεί να σημαίνουν ότι υπάρχει νομική υποχρέωση για τεχνικούς ελέγχους ή να υπαγορεύουν μία σειρά πολιτικών και συμπεριφορών για τους υπευθύνους και τους εκτελούντες την επεξεργασία, οι οποίες εκφεύγουν του γράμματος του νόμου. Ερευνώ αυτή την αλληλεπίδραση και τους ποικίλους ρόλους τους οποίους μπορεί να παίξει η τυποποίηση στη ρύθμιση της προστασίας προσωπικών δεδομένων. Εκτός της έρευνάς μου για το διδακτορικό, μία άλλη έρευνα, πάνω στην οποία εργάζομαι ως κύρια ερευνήτρια, είναι η μελέτη σχετικά με την πιστοποίηση που προβλέπουν τα άρθρα 42 και 43 του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων (GDPR) και της Επιτροπής DG της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πέρυσι, συνεργάστηκα επίσης με τον ENISA σε μία έρευνα για τα πρότυπα σχετικά με την ιδιωτικότητα. Αυτή ήταν μία συναρπαστική έρευνα. Συνεργάστηκα με ειδικούς στην τυποποίηση, με εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών και της βιομηχανίας για να καταλήξω στην έκθεσή μου.

– Είστε μέλος διάφορων σημαντικών οργανώσεων. Μία από αυτές είναι το Δίκτυο για την Έρευνα στα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Ολλανδίας (NNHRR). Στην Ολλανδία, οργανώσεις όπως η Bits of Freedom, και πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο του Tilburg, έχουν ενεργό ρόλο στην προώθηση και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ψηφιακή εποχή. Τι πιστεύετε για την κατάσταση στην Ελλάδα στον τομέα αυτό; Μπορούν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και η ακαδημία να συνεργαστούν για να έχουμε αντίστοιχα αποτελέσματα και στη χώρα μας;

Παρότι σπάνια στο προσκήνιο, ο ρόλος των ΜΚΟ και της ακαδημίας είναι θεμελιώδης για την προστασία των συμφερόντων της κοινωνίας.

Το πρόσφατο πρόστιμο της Γαλλικής Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στην Google ξεκίνησε από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς μπορούν τέτοιες οργανώσεις να συμμετέχουν στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Από όσο γνωρίζω, δεν έχει υπάρξει κάποια συντονισμένη πρωτοβουλία για την προστασία των ψηφιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι η Homo Digitalis είναι μία πρωτοβουλία που μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό, όχι μόνο ενημερώνοντας το ευρύτερο κοινό μέσα από καμπάνιες ευαισθητοποίησης, αλλά και επισημαίνοντας λανθασμένες και άδικες πρακτικές, συμμετέχοντας σε δημόσιες διαβουλεύσεις και ξεκινώντας στρατηγικές δικαστικές διαδικασίες.

– Έχετε κάνει δημοσιεύσεις μαζί με εξαιρετικούς ακαδημαϊκούς στο χώρο, όπως ο Paul de Hert και η Ελένη Κώστα. Αν μπορούσατε να δώσετε μία συμβουλή στους νεαρούς ερευνητές που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη, ποια θα ήταν αυτή;

Ο Paul και η Ελένη είναι και οι δύο επιβλέποντες στο διδακτορικό μου και έχουν υπάρξει εξαιρετικοί μέντορες στη μέχρι τώρα ακαδημαϊκή μου καριέρα. Έχω μάθει πολλά μέσα από τη συνεργασία μου μαζί τους.

Θα συμβούλευα τους νέους ερευνητές να μοιράζονται και να ανταλλάσσουν απόψεις με τους συναδέλφους τους, να παίρνουν ρίσκα και να εξερευνούν νέα πεδία, να θέτουν στόχους και να δουλεύουν σκληρά μέχρι να τους πετύχουν. Και το πιο σημαντικό: μη φοβάστε να στοχεύετε ψηλά!

Του Αναστάσιου Αραμπατζή*

Κοινωνική μηχανική ορίζεται ως η ψυχολογική χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς με σκοπό οι άνθρωποι να δρουν με ορισμένους τρόπους ή να αποδεσμεύσουν εμπιστευτικές πληροφορίες. Είναι μία τεχνική η οποία εκμεταλλεύεται τις γνωστικές μας προκαταλήψεις και τα βασικά μας ένστικτα, όπως αυτό της εμπιστοσύνης, με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών, την εξαπάτηση ή την πρόσβαση σε συστήματα. Η κοινωνική μηχανική είναι το “αγαπημένο” εργαλείο των κυβερνοεγκληματιών και πλέον χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Η Κοινωνική Μηχανική στο Πλαίσιο της Κυβερνοασφάλειας

Η συμπεριφορά των υπαλλήλων έχει σημαντική επίδραση στο επίπεδο της κυβερνοασφάλειας των οργανισμών, το οποίο κατ’ επέκταση σημαίνει ότι η κοινωνική μηχανική είναι μία σημαντική απειλή. Ο τρόπος με τον οποίο εκπαιδεύουμε τους υπαλλήλους μας στην κυβερνοασφάλεια, επιδρά στην ίδια την κυβερνοασφάλεια του οργανισμού μας. Αναγνωρίζοντας τα πολιτιστικά υπόβαθρα των υπαλλήλων της εταιρείας μας και σχεδιάζοντας την εκπαίδευση με τέτοιο τρόπο ώστε να απαντά στις διάφορες γνωστικές προκαταλήψεις μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία μίας αποτελεσματικής ασφάλειας πληροφοριών. Απώτερος σκοπός θα πρέπει να είναι η δημιουργία μίας κουλτούρας κυβερνοασφάλειας με την έννοια των στάσεων, αντιλήψεων, πεποιθήσεων και συμπεριφορών που συμβάλλουν στην προστασία των ευαίσθητων και κρίσιμων πληροφοριών ενός οργανισμού. Σημαντικό μέρος της κουλτούρας κυβερνοασφάλειας είναι η επίγνωση του κινδύνου της κοινωνικής μηχανικής. Εάν οι υπάλληλοι δεν θεωρούν τον εαυτό τους ως μέρος της προσπάθειας, τότε αγνοούν τα συμφέροντα ασφάλειας του οργανισμού.

Γνωστική Εκμετάλλευση

Οι διάφορες τεχνικές της κοινωνικής μηχανικής βασίζονται σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης διαδικασίας λήψης αποφάσεων, τα οποία είναι γνωστά ως γνωστικές προκαταλήψεις. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι παράγωγα του μυαλού στη διαδικασία να βρίσκει τον ευκολότερο δυνατό τρόπο να επεξεργάζεται πληροφορίες και να φτάνει γρήγορα σε αποφάσεις. Για παράδειγμα, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η αντιπροσωπευτικότητα, η τάση δηλαδή να ομαδοποιούμε παρόμοια αντικείμενα ή γεγονότα. Κάθε φορά που βλέπουμε ένα αυτοκίνητο, δεν απαιτείται να θυμόμαστε τον κατασκευαστή ή το χρώμα. Το μυαλό μας βλέπει το αντικείμενο, το σχήμα, την κίνηση και λέει “αυτοκίνητο”.

Αυτό το χαρακτηριστικό το εκμεταλλεύονται οι κοινωνικοί μηχανικοί με την αποστολή μηνυμάτων phishing. Λαμβάνουμε ένα μήνυμα με το λογότυπο της Amazon και δεν ελέγχουμε εάν είναι ψευδές ή όχι. Το μυαλό μας λέει ότι αυτό προέρχεται από την Amazon, την οποία εμπιστεύομαι και έτσι κάνουμε κλικ στον σύνδεσμο και αποδεσμεύουμε προσωπικά μας στοιχεία όπως ο αριθμός πιστωτικής κάρτας. Παρόμοιες επιθέσεις στοχεύουν στην κλοπή εμπιστευτικών πληροφοριών από τους υπαλλήλους, όπως π.χ. με χειραγώγηση και εξαπάτηση μέσω τηλεφώνου. Εάν το κάθε άτομο δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένο να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους επιθέσεις, δεν θα καταλάβει ούτε την ύπαρξή τους.

Οι Αρχές της Επιρροής

Η κοινωνική μηχανική βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις έξι αρχές της επιρροής, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο του Robert Cialdini “Influence: The Psychology of Persuasion”, οι οποίες εν συντομία είναι:

1. Αμοιβαιότητα: οι άνθρωποι τείνουν να ανταποδίδουν χάρες
2. Δέσμευση και συνέπεια: εάν οι άνθρωποι δεσμευτούν σε μία ιδέα ή ένα στόχο, είναι πολύ πιθανό να τιμήσουν αυτή τη δέσμευση γιατί αυτό είναι σύμφωνο με την εικόνα τους, ακόμα και εάν το αρχικό κίνητρο έχει αλλάξει ή διαγραφεί.
3. Κοινωνική απόδειξη: οι άνθρωποι τείνουν να μιμούνται άλλους ανθρώπους.
4. Εξουσία: οι άνθρωποι τείνουν να υπακούν τις αρχές ακόμα και εάν τους ζητηθεί να κάνουν αμφισβητούμενες πράξεις.
5. Αρέσκεια: οι άνθρωποι πείθονται πιο εύκολα από ανθρώπους που συμπαθούν.
6. Έλλειψη: η αντιληπτή έλλειψη δημιουργεί απαίτηση (προϊόν διαθέσιμο “μόνο για λίγο”).

Το σκάνδαλο της Cambridge Analytica

Μετά την εκλογή του Προέδρου Τραμπ, πολλά μέσα ενημέρωσης συζητούσαν την πιθανότητα να είχαν χρησιμοποιηθεί τακτικές κοινωνικής μηχανικής για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη. Οι αποκαλύψεις για την Cambridge Analytica και της χρησιμοποίησης δεδομένων χρηστών του Facebook δεν εγείρουν μόνο ερωτήματα για την ιδιωτικότητα των δεδομένων και την έλλειψη συναίνεσης των χρηστών, αλλά επιδεικνύουν και την ευκολία με την οποία οι εταιρείες μπορούν να  σχεδιάσουν και να εκτελέσουν εκστρατείες κοινωνικής μηχανικής ενάντια μίας ολόκληρης κοινωνίας.

Όπως και στις εμπορικές διαφημίσεις, το σημαντικό είναι να ξέρεις σε ποιους απευθύνεσαι ώστε με τον λιγότερο δυνατό κόπο πετύχεις τον στόχο σου. Αυτό αληθεύει για κάθε εκστρατεία επιρροής και αυτό που απέδειξε το σκάνδαλο της Cambridge Analytica είναι ότι η κοινωνική μηχανική δεν είναι μόνο μία απειλή για την κυβερνοασφάλεια μίας εταιρείας ή ενός οργανισμού.

Η κοινωνική μηχανική είναι απειλή για την πολιτική σταθερότητα και για τον ελεύθερο, ανεξάρτητο πολιτικό διάλογο. Οι τεχνικές διαφήμισης που χρησιμοποιούνται στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης εγείρουν αρκετά ηθικά διλήμματα. Η πολιτική χειραγώγηση και η διασπορά παραπληροφόρησης και αποπληροφόρησης αμβλύνουν σε μεγάλο βαθμό τα υφιστάμενα ηθικά ζητήματα.

Η απειλή για τις κοινωνίες

Είναι πιθανό η κοινωνική μηχανική να πυροδοτήσει έναν πόλεμο ή μία κοινωνική αναταραχή; Είναι πιθανό ξένοι δρώντες να ξεγελάσουν τους πολίτες ενός κράτους ώστε να ψηφίσουν ενάντια στο εθνικό τους συμφέρον; Εάν ένας αρχηγός (δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη ηγέτης) θέλει να χειραγωγήσει τους πολίτες του κράτους του, μπορεί να το πετύχει; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ναι. Η κοινωνική μηχανική μέσω των ψηφιακών πλατφορμών που έχουν διεισδύσει σε όλες τις κοινωνικές δομές είναι μία πολύ σοβαρή απειλή.

Κεντρική ιδέα της δημοκρατίας είναι ότι η εξουσία προέρχεται από το λαό, για το λαό. Οι πολίτες μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσω ενός ανοικτού, προστατευμένου και ελεύθερου διαλόγου. Η λογοδοσία, ειδικά των κυβερνητικών αξιωματούχων, αλλά και των ιδιωτών πολιτών, είναι επίσης μία σημαντική αρχή της δημοκρατίας. Με τη μαζική συλλογή και εκμετάλλευση προσωπικών δεδομένων, χωρίς καμία λογοδοσία, αυτές οι αρχές τίθενται σε κίνδυνο. Η ίδια η δημοκρατία τίθεται σε κίνδυνο.

Βεβαίως εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν ευθύνονται μόνο οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, για την οποιαδήποτε εκστρατεία αποπληροφόρησης ή πολιτικής χειραγώγησης. Οι πλατφόρμες αυτές, ουσιαστικά αντανακλούν τις δικές μας ενέργειες. Εμείς δημιουργούμε τους δικούς μας αποστειρωμένους κόσμους μας, το δικό μας “κύκλο της εμπιστοσύνης”. Οπότε, η απειλή δεν είναι τα μέσα αυτά καθαυτά, αν και έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τον τρόπο συλλογής δεδομένων και των πρακτικών διαφήμισης. Η αληθινή απειλή είναι οι κακόβουλοι δρώντες και πως εκμεταλλεύονται αυτές τις πλατφόρμες.

Μεγάλης κλίμακας εκστρατείες κοινωνικής μηχανικής, οι οποίες εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εμπιστοσύνη, μολύνουν το δημόσιο διάλογο με παραπληροφόρηση και παραμορφώνουν την πραγματικότητα μπορούν να οδηγήσουν τις κοινωνίες στο χείλος του γκρεμού. Η αλήθεια αμφισβητείται περισσότερο από ποτέ και το κλίμα της πολιτικής πόλωσης αυξάνεται. Η διασπορά ειδήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς καμία λογοδοσία οδηγεί στην πολιτική διαστρέβλωση, στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και στην εκλογή ακραίων πολιτικών κομμάτων. Με λίγα λόγια, η κοινωνική μηχανική αποτελεί μία κρίσιμη απειλή για την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.

Αντιμετώπιση της απειλής

Το κλειδί για την αντιμετώπιση της κοινωνικής μηχανικής, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι τακτικές στοχεύουν στην έλλειψη γνώσης, στην άγνοιά μας και στις προκαταλήψεις μας, είναι η επίγνωση. Η προσέγγιση της αύξησης της επίγνωσης έχει διπλό αποτέλεσμα: αφενός μπορούμε να αναπτύξουμε στρατηγικές και καλές πρακτικές για την αντιμετώπιση αυτής καθαυτής της κοινωνικής μηχανικής και αφετέρου μπορούμε να αναπτύξουμε πολιτικές για τη μείωση των αποτελεσμάτων της κοινωνικής μηχανικής.

Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στην αντιμετώπιση των κακόβουλων λογισμικών, για να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική μηχανική δεν μπορούμε να “ενσωματώσουμε” κάποιου είδους λογισμικού στον άνθρωπο ώστε αυτός να παραμείνει ασφαλής. Όπως αναφέρει και ο Christopher Hadnagy στο βιβλίο του “Social Engineering, The Art of Human Hacking”, η κοινωνική μηχανική απαιτεί μία ολιστική, ανθρωποκεντρική προσέγγιση, η οποία θα εστιάζει στους ακόλουθους άξονες:

1. Εκμάθηση αναγνώρισης επιθέσεων κοινωνικής μηχανικής.
2. Δημιουργία προσωποποιημένου προγράμματος επίγνωσης κυβερνοασφάλειας.
3. Επίγνωση της αξίας της πληροφορίας που αναζητούν οι κοινωνικοί μηχανικοί.
4. Διαρκώς ενημερωμένο λογισμικό.
5. Ασκήσεις ετοιμότητας μέσω λογισμικού προσομοίωσης και “σοβαρών” παιχνιδιών (gamification).

Η αντιμετώπιση της κοινωνικής μηχανικής πρέπει να αποτελέσει μέρος μίας ευρύτερης εκπαίδευσης για την ψηφιακή μας ασφάλεια. Για την καταπολέμηση της κοινωνικής μηχανικής στο επίπεδο της κοινωνίας πρέπει να εκπαιδευτούμε για την τρωτότητα των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας (π.χ. μέσα κοινωνικής δικτύωσης), για τους λόγους που αυτά μπορεί να χρησιμοποιηθούν για χειραγώγηση των πολιτών (π.χ. προσωποποιημένη διαφήμιση, πολιτική επικοινωνία) και για τους τρόπους υλοποίησης της χειραγώγησης (π.χ. ψευδείς ειδήσεις). Η επίγνωση είναι το κλειδί για την ανάπτυξη κριτικής σκέψης ενάντια στην κοινωνική μηχανική.

*Ο Αναστάσιος Αραμπατζής είναι μέλος της Homo Digitalis, απόστρατος Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας με πάνω από 25 χρόνια εμπειρία σε θέματα ασφάλειας πληροφοριών. Κατά τη θητεία του στην Π.Α. ήταν πιστοποιημένος αξιολογητής του ΝΑΤΟ σε θέματα κυβερνοασφάλειας και έχει τιμηθεί για τις γνώσεις του και την απόδοσή του. Σήμερα αρθρογραφεί για τη στήλη State of Security της εταιρείας Tripwire και για το blog της Venafi. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε πληθώρα έγκριτων ιστοσελίδων.

Του Βασίλη Βασιλόπουλου, DPO της ΕΡΤ Α.Ε.

Στις αγορές της πιστωτικής σου κάρτας φαίνεται ότι μάλλον καταναλώνεις πολλά πρόχειρα σνακ, αλκοόλ και γρήγορο φαγητό, αλλά αυτό είναι ένα μικρό μόνο μέρος των αγορών σου σε υγιεινά τρόφιμα όπως λαχανικά, πρωτεΐνες και φρούτα, τα οποία ωστόσο αγοράζεις με μετρητά. Τα trans λιπαρά που μπορεί να καταλάβει η μηχανή ότι αγοράζεις, έχουν καταγραφεί στην οθόνη του ασφαλιστή σου, ο οποίος μεταβάλλει δυσμενώς τους όρους του συμβολαίου σας.

Στην ασφαλιστική εταιρεία έχει επισημανθεί χαμηλός κίνδυνος καρδιοπάθειας, αλλά η ζωή που κάνεις σύμφωνα με τα όσα δηλώνεις στις αναρτήσεις σου στο instagram, μάλλον σε κατατάσσει στις ομάδες υψηλού κινδύνου καθώς κρατάς πάντα ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι αλκοόλ όταν βρίσκεσαι σε μπαρ. Ο ασφαλιστής δε θα αφήσει την εταιρεία του να ρισκάρει μαζί σου.

Εάν αυτά θεωρείς ότι είναι σενάρια για ταινίες του Netflix, τότε αυτό που συμβαίνει με τον καπιταλισμό της επιτήρησης, εξηγείται. Διότι αυτά συμβαίνουν. Μάλιστα η παρακολούθησή σου συνεχίζεται σε κάθε χώρο, online περιβάλλον και έξυπνη συσκευή. Ακόμη χειρότερα από το να αδιαφορείς για τα προσωπικά σου δεδομένα, είναι να αγνοείς πώς όσοι τα συγκεντρώνουν κερδίζουν από τα συμπεράσματα που μπορούν να βγάλουν από αυτά.

Η συνειδητοποίηση του χάσματος γνώσης, είναι τρομακτική

Όπως η Τράπεζα αξιολογεί πλέον την πιστοληπτική σου ικανότητα για να εντοπίζει τον κακοπληρωτή που κάνει μια άνετη ζωή αποφεύγοντας την αποπληρωμή του χρέους του, έτσι και οι Ασφαλιστικές Εταιρείες θα ήθελαν να γνωρίζουν πριν και μετά τη σύναψη συμβολαίου μαζί σου οτιδήποτε σχετίζεται με την υγεία σου και την ποιότητα ζωής σου. Έτσι και όσοι κάνουν προσλήψεις θα ήθελαν να ξέρουν τα πάντα γύρω από εσένα και την κοινωνική σου ζωή. Θα ήθελαν να ανακαλύψουν εάν βρίσκεσαι στο κρεβάτι με πυρετό ή σε κάποιο χώρο αναψυχής και εξαπάτησες τον εργοδότη.

Το χάσμα γνώσης που μπορεί να οριστεί ως έλλειψη κατανόησης της δυνατότητας του αλγορίθμου να βγάλει συμπεράσματα που μειώνουν ζημίες ή αυξάνουν κέρδη στον επιτηρητή, οφείλεται στον ακατάπαυστο ρυθμό εξάπλωσης των ψηφιακών εργαλείων και του μονόδρομου της ευκολίας, της γοητείας της ζώνης άνεσης στον εργασιακό βίο, την κατανάλωση αγαθών και τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Αδυνατείς ακόμη χειρότερα, να κατανοήσεις τι θα χάσεις εάν αυτός που συλλέγει τα δεδομένα σου καταφέρει να κερδίσει από αυτά. Με άλλα λόγια αδυνατείς να κατανοήσεις ότι έχεις πουλήσει την αυτοδιάθεσή σου για μια εφήμερη αίσθηση άνεσης και ευκολίας. Για παράδειγμα στο πρώτο επίπεδο της έλλειψης κατανόησης των αλγοριθμικών συμπερασμάτων, συμπεριφέρεσαι στα δεδομένα σου σα να μην έχουν αξία. Στο δεύτερο επίπεδο, όπου αντιλαμβάνεσαι ότι το αλγοριθμικό συμπέρασμα από την παρακολούθηση της ζωής σου μάλλον δίνει προστιθέμενη αξία σε αυτόν που πήρε τα δεδομένα σου, δεν είσαι βέβαιος αν αυτό που διέθεσες είναι εμπόρευμα που το αντάλλαξες με δωρεάν υπηρεσία ευκολίας, ή νόμισμα με το οποίο αγόρασες κάτι άνετο και πολυτελές για την καθημερινότητά σου.

Τα δύο ερωτήματα και δύο απλά τεστ αξιολόγησης

Δύο είναι τα τεράστια ερωτήματα που πρέπει να μάθεις τις απαντήσεις. Τα δεδομένα σε ποιον ανήκουν; Είναι εμπόρευμα ή νόμισμα; Είναι στοιχεία που μπορούν να αποσυνδεθούν από τον εαυτό σου ή χαρακτηριστικά που σε ορίζουν και σου επιτρέπουν την αυτοδιάθεση;

Πολύ απλά μπορείς να κάνεις δυο τεστ αξιολόγησης στον εαυτό σου και θα πάρεις τις απαντήσεις που σε αφορούν:

-Εάν δεν προσέφευγες στην ευκολία της πιστωτικής κάρτας ή εάν δεν πόσταρες συνέχεια τις στιγμές ψυχαγωγίας και κατανάλωσης πολυτελών αγαθών, θα ήσουν χαμένος ή κερδισμένος από κάποια αλγοριθμική επεξεργασία ή γενικότερα στη ζωή σου;

-Εάν θα ήθελες να εξασφαλίσεις για τον εαυτό σου μεγαλύτερη προστασία της ιδιωτικής σου ζωής, ή να κρυφτείς από την επιτήρηση και την πιθανή βλάβη στα δικαιώματα και τις ελευθερίες σου, θα ήταν για σένα βίαιη τιμωρία ή χαρά της διασημότητας η αποκάλυψη πτυχών της προσωπικότητας, των σχέσεων και της συμπεριφοράς σου;

Γράφει ο Νικόδημος Καλλιντέρης*

«Όλοι είναι ένοχοι για κάτι ή κρύβουν κάτι. Αρκεί κάποιος να ψάξει αρκετά βαθιά για να βρει τί είναι αυτό» (Aleksandr Solzhenitsyn).

Αλήθεια, γνωρίζεις ότι στην χώρα μας βάσει στατιστικών ερευνών οι κάτοχοι λογαριασμού στην πλατφόρμα Facebook είναι άνω των πέντε (5) εκατομμυρίων; Αντιστοίχως, οι ενεργοί λογαριασμοί στην Google σαφώς είναι αρκετά πολυαριθμότεροι και με έντονα αυξητικούς ρυθμούς…

Έχεις άραγε συνειδητοποιήσει ότι η χρήση των εξαιρετικά χρήσιμων και εξυπηρετικών υπηρεσιών τους σου προσφέρεται χωρίς κανένα απολύτως αντίτιμο; Είναι εντελώς δωρεάν- ή μήπως όχι; Ε, λοιπόν, όχι! Οι συγκεκριμένες ψηφιακές πλατφόρμες, όπως και πολλές άλλες, «τρέφονται» από τα δεδομένα σου τα οποία τους προσφέρεις κατά την χρήση τους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίος ο χαρακτηρισμός των προσωπικών μας δεδομένων ως «το πετρέλαιο του 21ου αιώνα». Έχει, βέβαια, προηγηθεί η συγκατάθεσή σου για την παροχή τους αλλά, στ’ αλήθεια, κατά πόσο έχεις αίσθηση του όγκου των προσωπικών σου δεδομένων που αποθηκεύονται στους servers τους;

Ας δούμε πρώτα την περίπτωση του Facebook:

Ως υποκείμενο των προσωπικών σου δεδομένων έχεις το δικαίωμα πρόσβασης (άρθρο 15 του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων) κατά το οποίο μπορείς να αιτηθείς και να λάβεις από την εταιρία (υπεύθυνος επεξεργασίας) όλα όσα έχει αποθηκεύσει για το πρόσωπό σου. Εν προκειμένω μπορείς να το ασκήσεις ακολουθώντας τον σύνδεσμο: https://www.facebook.com/help/1701730696756992

Αφού υποβάλλεις το αίτημα και αναμείνεις για τον απαιτούμενο χρόνο επεξεργασίας θα ειδοποιηθείς για την λήψη του φακέλου εντός του οποίου θα βρεις: κάθε προσωπικό γραπτό ή ηχητικό μήνυμα που έστειλες, τον χρόνο, το τόπο και την συσκευή με την οποία κάθε φορά συνδέθηκες στον λογαριασμό σου, τις εφαρμογές που χρησιμοποίησες, τις φωτογραφίες και τα βίντεό σου και δεν έχει τελειωμό… Κι όλα αυτά από την πρώτη στιγμή δημιουργίας του λογαριασμού σου μέχρι και σήμερα!

Κι ας πάμε τώρα στην Google:

Αν έχεις ενεργοποιημένο στο «έξυπνο» τηλέφωνο σου τον γεωεντοπιστή (GPS) η Google καταγράφει όλο το ιστορικό των τοποθεσιών στις οποίες έχεις βρεθεί σε συνδυασμό με το χρονικό διάστημα που έμεινες σε κάθε μια και τη διάρκεια της μετάβασης από την μια τοποθεσία στην άλλη! Θέλεις να το διαπιστώσεις και μόνος σου;

Ακολούθησε τον σύνδεσμο: https://www.google.com/maps/timeline?pb

Επίσης, με μεγάλη ευκολία θα βρεις όλο το ιστορικό των αναζητήσεών σου από οποιαδήποτε συσκευή κι αν το πραγματοποίησες ακόμη κι αν το διέγραψες (https://myactivity.google.com/myactivity) αλλά και το ιστορικό σου στην πλατφόρμα Youtube (https://www.youtube.com/feed/history/search_history).

Επιχείρησε τώρα να κατεβάσεις στον υπολογιστή σου όλα τα αποθηκευμένα από την Google δεδομένα σου (https://takeout.google.com/settings/takeout). Μην εκπλαγείς από τον όγκο του φακέλου ο οποίος γι΄αυτό το λόγο μπορεί να χρειαστεί αρκετές ώρες για να σου σταλεί. Κατά πάσα πιθανότητα είναι μεγέθους αρκετών gigabyte, αναλόγως πάντοτε με την συχνότητα και το είδος της χρήσης των υπηρεσιών. Στον φάκελο θα βρεις από τα διαγεγραμμένα ηλεκτρονικά σου μηνύματα μέχρι το με κάθε λεπτομέρεια ιστορικό πλοήγησής σου, το ημερολόγιό σου και τις εκδηλώσεις που παρακολούθησες, τις φωτογραφίες σου, τυχόν προϊόντα της Google που αγόρασες και πολλά άλλα…

Πέραν αυτών, αν συνδέεσαι σε διάφορες πλατφόρμες μέσω του λογαριασμού σου στην Google (log in with Google) καταγράφονται ακουσίως πολλές ευαίσθητες προσωπικές σου πληροφορίες όπως ο τόπος που ζεις, που σπουδάζεις ή εργάζεσαι, ο αριθμός των φίλων σου στο Google Plus, το φύλο σου, το ονοματεπώνυμό σου ή οι γλώσσες που μιλάς. Οποιαδήποτε κίνηση σου στο διαδίκτυο έχει αφήσει με τρόπο ευκρινή και ανεξίτηλο το ψηφιακό της αποτύπωμα παρόλο που σήμερα δεν είσαι σε θέση να την θυμάσαι!

Η φωτογραφία δείχνει τα στοιχεία που έμαθε μία πλατφόρμα ηλεκτρονικών παραγγελιών για το Μάνο Μανδράκη, μέλος της Homo Digitalis, όταν συνδέθηκε σε αυτήν μέσω του λογαριασμού του στην Google.

Αφού έκανες τα ανωτέρω βήματα, μήπως νιώθεις πλέον κάπως μουδιασμένος ή και τρομοκρατημένος; Καθόλου περίεργο! Πρόκειται για την αίσθηση ότι είσαι «ψηφιακά γυμνός» και κάποια αόρατη εξουσία βγαλμένη από τις διηγήσεις του Jeremy Bentham καταγράφει τις κινήσεις σου για πάντα και μπορεί να συνάγει απ’ αυτές εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα. Εναντίον σου ή επ’ ωφελεία σου; Από τα κίνητρα του κατόχου των δεδομένων σου εξαρτάται… Πάντως, σίγουρα οι Facebook και Google κατέχουν πληροφορίες που δεν τις έχεις μοιραστεί ποτέ ούτε με την οικογένειά σου ή με τον κολλητό σου.

Γι΄αυτό το νου σου! Ο σύγχρονος ψηφιακός κόσμος της πληροφορίας σου προσφέρει απίθανες διευκολύνσεις αλλά και αμέτρητους κινδύνους. Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να προτατεύσεις τον εαυτό σου! Κι αν επαναλάβεις το γνώριμο και επικίνδυνα αφελές «δεν έχω τίποτε να κρύψω» θα σε προτρέψω να εμβαθύνεις στο ρητό που βρίσκεται στο πάνω μέρος του άρθρου.

* O Νικόδημος Καλλιντέρης είναι νομικός με εξειδίκευση στο Δημόσιο Δίκαιο (ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου Νομικής ΕΚΠΑ). Πεδία έρευνας και ενδιαφέροντος του αποτελούν το απόρρητο των τηλεπικοινωνιών, το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (Internet of Things) καθώς και οι τεχνολογίες Βig Data, Machine Learning και η Tεχνητή Nοημοσύνη.

Γράφει η Απολλώνια Ιωαννίδου*

«Τι συμβαίνει με την ανάμνηση που δεν ανακαλούμε; Πως θα σώσουμε το παρελθόν καθ’ εαυτό;». Με τα λόγια αυτά ο Προυστ, δεκάδες χρόνια πριν, περιέγραψε την ανησυχία του για εκείνα που λησμονούνται. Άλλωστε, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η ανθρώπινη μνήμη είναι αδύναμη και δεν μπορεί να θυμάται τα πάντα. Καθένας μας έχει την υποψία μήπως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε: Ακόμα και μήπως ο ίδιος μας ο εαυτός κρύβεται στα βιώματα του και αδυνατεί να αναδειχθεί ατόφιος και ακέραιος. Η θυμική μνήμη είναι κάτι βαθύτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο. Τον ξεπερνά. Άλλωστε, οι άνθρωποι από τη φύση τους ξεχνάνε και η θύμηση είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Στο διήγημα του «Φούνες, ο μνήμων», ο μεγάλος Αργεντίνος συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες περιγράφει την τραγωδία ενός ατόμου που δεν ξεχνά ποτέ τίποτα αναδεικνύοντας, κατά αυτόν τον τρόπο, την αποφασιστική σημασία των διεργασιών της λήθης για μια υγιή και ισορροπημένη ανθρώπινη ζωή. Ακριβώς το κενό αυτό ήρθε να καλύψει η τεχνολογική εξέλιξη με τη δημιουργία ενός διαδικτυακού τόπου όπου οι πληροφορίες διατηρούνται εσαεί διαβρώνοντας έτσι τη διαδικασία της λήθης. Το δικαίωμα στη λήθη, υιοθετήθηκε, αφενός, προκειμένου να υπερασπιστεί την προστασία και, αφετέρου, να καθιερώσει τον έλεγχο σε ότι αφορά τα προσωπικά δεδομένα των ατόμων. Παρά το ότι υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες τούτο έχει εφαρμοστεί, εν τούτοις το ακριβές περιεχόμενο του δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Επιπροσθέτως, γεγονός είναι ότι το δικαίωμα αυτό έρχεται σε σύγκρουση και με άλλα γνωστά και καθιερωμένα δικαιώματα δημιουργώντας ακόμη πιο μεγάλη ανάγκη για ανάλυση και αποσαφήνιση του.

Τί είναι το δικαίωμα στη λήθη

Το δικαίωμα στη λήθη ορίζεται ως «το δικαίωμα να μη γίνεται αναφορά σε γεγονότα της ζωής που αφορούν το παρελθόν και δεν είναι πλέον επίκαιρα». Θα θεωρούσαμε ότι το δικαίωμα αυτό βρίσκει εφαρμογή κυρίως στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και νοείται ως το δικαίωμα του προσώπου να μη γίνεται αντικείμενο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος και σχολιασμού για καταστάσεις στη ζωή του οι οποίες ανήκουν στο παρελθόν. Και τούτο βέβαια θεωρείται εύλογο διότι το αντίθετο θα δυσχέραινε την επανένταξη του ατόμου στην κοινωνία αν για παράδειγμα απασχόλησαν τα δημοσιογραφικά μέσα λόγω της διάπραξης ποινικά κολάσιμων πράξεων. Δεν πρόκειται για ένα απόλυτο δικαίωμα αλλά υποχωρεί όταν υπάρχει δικαιολογημένο ενδιαφέρον του κοινού για πληροφόρηση. Βέβαια, δεν είναι ξεκάθαρο το πότε συντρέχει λόγος δικαιολογημένου ενδιαφέροντος.

Το παράδειγμα των οροθετικών γυναικών

Αξιομνημόνευτη αποτελεί η περίπτωση των οροθετικών γυναικών που απασχόλησαν τα ΜΜΕ τον Απρίλιο του 2012. Συγκεκριμένα, κατά τη διενέργεια μαζικών ελέγχων από την αστυνομία προσαγάγονται γυναίκες και υποβάλλονται σε βίαιους αναγκαστικούς ελέγχους για HIV, κατηγορούμενες ότι εκπορνεύονται γνωρίζοντας ότι έχουν HIV και πως θέλουν να μεταδώσουν τον ιό στους υποτιθέμενους πελάτες. Ταυτόχρονα, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες τους, τα στοιχεία της ταυτότητάς τους αλλά και γνωστοποιήθηκε ότι είναι οροθετικές καθώς και το ότι είχε ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον τους. Η εν λόγω δημοσίευση υποστηρίζεται ότι επέφερε σοβαρές επιπτώσεις στα υποκείμενα των δεδομένων, τις στιγμάτισε μόνιμα και ενδεχομένως εξαιτίας της διαπόμπευσής τους αυτής να οδήγησε και στην αυτοκτονία κάποιων από αυτές.

Τα στοιχεία αυτά δημοσιοποιήθηκαν διότι, όπως υποστηρίχθηκε, συνέτρεχε δικαιολογημένο ενδιαφέρον του κοινού για πληροφόρηση. Βέβαια, αξιοσημείωτο είναι ότι η δημοσιοποίηση, η συνεχής αναπαραγωγή του θέματος αλλά και η υπερπροβολή των φωτογραφιών των γυναικών επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα καθώς οι άντρες που συνευρέθηκαν με τις γυναίκες αυτές δεν πήγαν να εξεταστούν, φοβούμενοι πιθανότατα να μην βρεθούν και οι ίδιοι στο στόχαστρο των ΜΜΕ. Προκύπτει, λοιπόν, ότι δεν είναι ξεκάθαρο αν και πότε υφίσταται, πράγματι, λόγος δημοσίου συμφέροντος που επιβάλλει τη δημοσίευση φωτογραφιών και στοιχείων ώστε να ενημερωθεί το κοινό.

Όταν γίνεται λόγος για το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη, αξίζει να αναφερθεί ότι στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχει μια ποικιλία όρων που αναφέρονται στο δικαίωμα αυτό, όπως λ.χ. το δικαίωμα του ατόμου να λησμονήσει (right to forget) και το δικαίωμα να λησμονηθεί (right to be forgotten), το δικαίωμα στη λήθη (right to oblivion) ή το δικαίωμα διαγραφής (right to delete).

Η ψηφιακή λήθη

Με τον όρο ψηφιακή λήθη, εννοούμε το δικαίωμα που έχουν τα άτομα στην παύση της επεξεργασίας των προσωπικών τους δεδομένων αλλά και στη διαγραφή αυτών όταν δεν χρειάζονται για νόμιμους σκοπούς. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε πρόσφατα διευκρινίσεις για την έννοια και έκανε μια πρώτη προσπάθεια να δώσει τον δικό της (ευρύ και αόριστο) ορισμό (παραπάνω). Αναμφισβήτητα, το δικαίωμα σημαίνει ότι οι προσωπικές πληροφορίες που αφορούν συγκεκριμένα ένα άτομο πρέπει να καταργηθούν αμετάκλητα. Το 2008, ο Jonathan Zittrain, επίσης, πρότεινε μια παρόμοια έννοια – «αποκατάσταση της υπόληψης» (reputation bankruptcy) επιτρέποντας στους ανθρώπους μια «νέα αρχή» στο Διαδίκτυο. Μπορεί να φανεί προφανές ότι όταν ένα άτομο αποσύρει τη συναίνεσή του ή εκφράζει την επιθυμία του να σταματήσει η επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων, τα δεδομένα πρέπει να καταργούνται αμετάκλητα καθώς και να αφαιρούνται από τους διακομιστές του επεξεργαστή δεδομένων. Αλλά, αυτή η υπόθεση δεν ταιριάζει απόλυτα με τη νομική, οικονομική και τεχνική πραγματικότητα.

Ο GDPR περιλαμβάνει λεπτομερείς περίπλοκες διατάξεις που μπορούν να καλύψουν ένα ευρύ φάσμα περιπτώσεων. Το επίπεδο προστασίας που παρέχεται στα υποκείμενα των δεδομένων είναι επίσης πολύ αξιέπαινο, ιδίως όσον αφορά στα δικαιώματα του υποκειμένου των δεδομένων, όπως το δικαίωμα στη λήθη, καθώς αυτό θα συμβάλει στην περαιτέρω προστασία τέτοιων συνόλων δεδομένων που είναι τόσο ευαίσθητα ώστε να επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή του υποκειμένου των δεδομένων. Αυτά τα δικαιώματα, ορισμένα από τα οποία είναι καινοφανή, θα συμβάλουν μακροπρόθεσμα όχι μόνο στη βελτίωση του επιπέδου προστασίας των δεδομένων για τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται τα δεδομένα αλλά και σε μεγάλο βαθμό στην παροχή ελεύθερης ροής πληροφοριών που θα προάγει την εμπιστοσύνη των υποκειμένων των δεδομένων σχετικά με την ασφάλεια αυτών και κατά συνέπεια την μεγαλύτερη ευκολία στην επιχειρηματική τους δραστηριότητα σε ολόκληρη την ΕΕ.

*Η Απολλώνια Ιωαννίδου είναι απόφοιτος Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του τμήματος Δημόσιας Διοίκηση του Παντείου Πανεπιστημίου με κατεύθυνση Δίκαιο τεχνολογία και οικονομία. Σήμερα συνεχίζει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Αlba Βusiness School, στο τμήμα Business for Lawyers

Γράφει ο Γιάννης Ντόκος

Τί είναι οι ψευδείς ειδήσεις

Οι ψευδείς ειδήσεις (fake news) δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Σύμφωνα με τη Wikipedia, οι ψευδείς ειδήσεις αποτελούν «μια μορφή κίτρινου τύπου ή προπαγάνδας που αποτελείται από σκόπιμη παραπληροφόρηση ή φάρσες διαδιδόμενες μέσω του παραδοσιακού τύπου, της μετάδοσης ΜΜΕ ή των διαδικτυακών κοινωνικών μέσων». Παρατηρούμε, επομένως, ότι ψευδείς ειδήσεις μπορούν να διαδοθούν μέσω ποικίλων μεθόδων επικοινωνίας. Αξίζει να αναφέρουμε, για παράδειγμα, τη διάδοση μιας φήμης λεκτικά, και εντός κλειστών, ή και πιο ευρέων κοινωνικών συνόλων, κατά τον περασμένο αιώνα (τα λεγόμενα κουτσομπολιά, τα οποία συχνά βασίζονταν σε φημολογίες και όχι στην πραγματικότητα).

Το κύριο στοιχείο το οποίο έχει αλλάξει σχετικά με τις ψευδείς ειδήσεις, κατά τον 21^ο αιώνα, είναι η μέθοδος με την οποία αυτές διαδίδονται. Πέραν του «παραδοσιακού» τύπου, ο οποίος χρησιμοποιείται ακόμα για την δημιουργία προπαγάνδας, σύγχρονα μέσα μετάδοσης πληροφοριών, κυρίως βασισμένα στη χρήση Ίντερνετ για τη λειτουργία τους, έχουν προστεθεί στη λίστα τρόπων με τους οποίους τα αναληθή νέα φτάνουν το μέσο χρήστη.

Εφημερίδες, περιοδικά και ειδησεογραφικά γραφεία (ιδίως τα μεγαλύτερα σε εμβέλεια), έχουν αποκτήσει τον δικό τους ιστότοπο, διαδικτυακό κανάλι, και ηλεκτρονικά «έντυπα» προκειμένου να εκμεταλλευτούν την ευρεία ανάπτυξη του διαδικτύου. Η πρόσβαση στα μέσα αυτά έχει γίνει πολύ εύκολη στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα τα τελευταία να αποτελούν πηγή ενημέρωσης για εκατομμύρια άτομα ανά τον κόσμο. Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με έρευνα του Reuters Institute (2016), η πλειοψηφία των κατοίκων 26 χωρών που έλαβαν μέρος στην έρευνα, βασίζεται πλέον περισσότερο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρά στον έντυπο τύπο για την ενημέρωσή τους.

Άξια αναφοράς, στο σημείο αυτό, αποτελεί η εντυπωσιακή, αλλά και ανησυχητική (όπως θα δούμε παρακάτω) κινέζικη πρωτοπορία στην μετάδοση ειδήσεων. Το κινέζικο δελτίο τύπου Xinhua σχεδίασε και δημιούργησε τους πρώτους παρουσιαστές ειδήσεων βασισμένους εξ ολοκλήρου σε λειτουργίες Τεχνητής Νοημοσύνης (Artificial Intelligence ή AI). Αποτελεί αναμφίβολα ένα εντυπωσιακό επίτευγμα, ωστόσο οι κίνδυνοι παραπληροφόρησης και δημιουργίας ψευδών ειδήσεων παραμένουν.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις και οι κίνδυνοι διάδοσης ψευδών ειδήσεων μέσω του διαδικτύου;

Η πρώτη από τις πιο επιβλαβείς επιπτώσεις των ψευδών ειδήσεων είναι νομικής φύσης, κι έχει να κάνει με τις πιθανές προσβολές των δικαιωμάτων στην πληροφόρηση και την έκφραση. Τα δικαιώματα αυτά είναι θεσπισμένα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ή ΕΣΔΑ (άρθρο 10), και συνταγματικά κατοχυρωμένα στην Ελλάδα υπό των άρθρων 5 Α και 14 αντίστοιχα. Με βάση αυτές τις διατάξεις, κάθε Έλληνας πολίτης πρέπει να μπορεί να πληροφορείται και να εκφράζεται, χωρίς περιορισμούς (εκτός αν συντρέχουν εξαιρέσεις). Οι επιπτώσεις των ψευδών ειδήσεων, υπό νομικό, αρχικά πρίσμα, φαίνεται πως μπορεί να είναι πολυσήμαντες: οι ειδήσεις αυτές παραπληροφορούν τον πολίτη, με συνεπακόλουθη παραβίαση των θεμελιωδών του δικαιωμάτων. Εκ πρώτης όψεως, επομένως, η διάδοση τέτοιου είδους ειδήσεων είναι συνταγματικά απαγορευμένη στην Ελλάδα. Η απαγόρευση αυτή εφαρμόζεται σε ειδήσεις διαδιδόμενες με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένου του διαδικτύου.

Σε πιο πρακτικό επίπεδο, οι ψευδείς ειδήσεις που συναντώνται σε διαδικτυακά περιβάλλοντα μπορούν να είναι επιβλαβείς, με δεδομένο τον τρόπο με τον οποίο γίνονται γνωστές και προσβάσιμες στο ευρύ κοινό. Το μέσο με το οποίο οι ειδήσεις αυτές μεταφέρονται (ήτοι το Ίντερνετ), βοηθά: α) στην ευκολία σύνταξης/συγγραφής τους, β) στην ευκολία μετάδοσής τους (κατά την οποία ο δέκτης τέτοιων ειδήσεων μπορεί να παίξει πλέον ενεργό ρόλο, πχ. με την περαιτέρω διαμοίρασή/κοινοποίησή τους σε περισσότερα άτομα μέσω πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης)  και γ) στη δυσκολία εξακρίβωσης της πηγής της είδησης, με δεδομένο τον τεράστιο όγκο των διαθέσιμων πληροφοριών στο διαδίκτυο.

Τί σημαίνουν τα παραπάνω; Πολύ απλά, η ευκολία με τον οποίο τέτοιες ειδήσεις μπορούν να φτάσουν έναν χρήστη του Ίντερνετ, σε συνδυασμό με την υπερπληθώρα – ήδη διαθέσιμων και νέων – πληροφοριών, καθιστά τη διάδοσή τους εξαιρετικά εύκολη. Η ευκολία αυτή αυξάνεται κατακόρυφα με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, προσφέροντας έναν εξαιρετικά αποτελεσματικό δίαυλο επικοινωνίας τέτοιων ειδήσεων με τον τελικό αποδέκτη τους. Λόγω της ευκολίας δημιουργίας τους, μπορούν αυτές να είναι εξαιρετικά πειστικές κι αληθοφανείς. Την ίδια στιγμή, οι ειδήσεις αυτές είναι δύσκολο να διασταυρωθούν και να επιβεβαιωθούν, λόγω του ήδη μεγάλου αριθμού πληροφοριών διαθέσιμων στο διαδίκτυο, και της δεδομένης δυσκολίας «φιλτραρίσματος» αυτών, από το μέσο χρήστη διαδικτυακών μέσων.

Αναμφίβολα, η πιο επιβλαβής επίδραση ψευδών ειδήσεων είναι η διάδοση του (αναληθούς) περιεχομένου τους. Το άτομο το οποίο αποτελεί στόχο τέτοιων δημοσιεύσεων, νέων και περιεχομένου, εν γένει, αντιμετωπίζει τους κινδύνους που απορρέουν από τα κίνητρα των όσων τα διαδίδουν. Σκοπιμότητες κάθε είδους εξυπηρετούνται με τη διάδοση τέτοιων ειδήσεων. Ενδεικτικά, αυτές μπορεί να είναι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές ή τρομοκρατικές. Η επιρροή του αποδέκτη μπορεί να οδηγήσει στην επακόλουθη χειραγώγηση, τρομοκράτηση, προκατάληψη και περιθωριοποίησή του. Παρομοίως, και ιδίως όταν οι ψευδείς ειδήσεις αναφέρονται σε άτομα ή οργανισμούς,  μπορούν αυτές να προκαλέσουν μη υλική ζημιά σε αυτούς, με τη μορφή συκοφαντίας, προκαταλήψεων, μίσους, αλλά και θετικών αισθημάτων, χωρίς αυτά να βασίζονται σε αληθή γεγονότα.

Μέθοδοι αντιμετώπισης του φαινομένου

Συμπερασματικά, οι ψευδείς ειδήσεις στο διαδίκτυο, έχοντας πολλά κοινά σημεία με αυτές που χρησιμοποιούνται σε πιο «αποσυνδεδεμένα» περιβάλλοντα, γίνονται ακόμα πιο καταστροφικές. Πώς μπορούμε, επομένως, να προστατευτούμε ενάντια σε αμφίβολης εγκυρότητας ειδήσεις; Το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για το σκοπό αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητα η χρήση κριτικής σκέψης. Όσο πιο καλά φιλτράρει/αναλύει κανείς το περιεχόμενο το οποίο συναντά στο διαδίκτυο, τόσο πιο εύκολο είναι να εντοπιστούν σχετικές  ασυνέπειες και αναλήθειες.

– Για το σκοπό αυτό, μπορείς να ρωτήσεις τα εξής:

– Ποια είναι η πηγή της είδησης;

– Ποιος είναι ο δημιουργός/συγγραφέας της;

– Είναι τα ανωτέρω αξιόπιστα;

– Πότε δημοσιεύθηκε η είδηση; Είναι πρόσφατη/καίρια;

– Δημοσιεύθηκε σε περισσότερα μέσα/από διαφορετικές πηγές;

– Είναι το περιεχόμενο αντικειμενικό ή υποκειμενικό/προκατειλημμένο;

Η επίγνωση του φαινομένου, των χαρακτηριστικών, καθώς και των τρόπων με τον οποίο διαδίδεται, είναι το πρώτο βήμα προφύλαξης κατά ειδήσεων που έχουν σαν σκοπό παραπλανητικούς και κακόβουλους σκοπούς!

Γράφει ο Λευτέρης Χελιουδάκης

Στο μυαλό πολλών συνανθρώπων μας, ο όρος «τεχνητή νοημοσύνη» είναι συνώνυμο της τεχνολογικής ανάπτυξης, ενώ συχνά παρουσιάζεται ως η ελπίδα για την επίλυση σημαντικών ζητημάτων που ταλαιπωρούν τις κοινωνίες μας.

Με την αρθρογραφία της, η ομάδα μας έχει προσπαθήσει να εξηγήσει στους αναγνώστες μας τον όρο τεχνητή νοημοσύνη,  καθώς και τον λόγο για τον οποίο θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί αναφορικά με τις εξελίξεις στον τομέα αυτό.

Με αυτό το άρθρο θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην φρενίτιδα που κυριαρχεί αναφορικά με την τεχνητή νοημοσύνη, θα δούμε εάν η ιδέα της χρήσης της στον τομέα της δικαιοσύνης αποτελεί πράγματι μια νέα και πρωτοποριακή προσέγγιση, και τέλος θα προχωρήσουμε σε μία καταγραφή των ζητημάτων που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η Homo Digitalis εστιάζει τη προσοχή της στην χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στην δικαιοσύνη, καθώς στο παρελθόν έχουμε φιλοξενήσει αρθρογραφία σχετικά με τα φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν την απονομή της δικαστικής εξουσίας από μηχανές μέσω Μηχανικής Μάθησης.

Η σύγχρονη εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας, και η αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου, και των ηλεκτρονικών υπολογιστών έχει ως αποτέλεσμα την γιγάντωση του ψηφιακού αποτυπώματος του σύγχρονου ανθρώπου. Έξυπνες συσκευές, όπως κινητά τηλέφωνα, ένδυτα συστήματα που καταγράφουν τις αθλητικές μας δραστηριότητες και την κατάσταση της υγείας μας, ή ακόμα και καφετιέρες, ψυγεία και οδοντόβουρτσες, απλές οικιακές συσκευές δηλαδή, συγκεντρώνουν και επεξεργάζονται πληθώρα πληροφοριών για τους χρήστες τους και φανερώνουν πτυχές της καθημερινής τους ζωής και της προσωπικότητάς τους.

Ο όγκος των πληροφοριών που παράγεται είναι τόσο μεγάλος, που ξαφνικά προσδίδει αξία στις πληροφορίες που συγκεντρώνονται. Μεγάλες εταιρίες βασίζουν το επιχειρηματικό μοντέλο τους στην εκμετάλλευση αυτών των πληροφοριών. Οι υπηρεσίες και τα προϊόντα αυτών των εταιριών παρέχονται «δωρεάν» και οι χρήστες «πληρώνουν» με τα προσωπικά τους δεδομένα τα οποία αναλύονται και μοιράζονται με τρίτους με σκοπό την δημιουργία στοχευόμενων διαφημίσεων που θα αποφέρουν κέρδη.

Ως κοινωνίες οδηγούμαστε στην πεποίθηση ότι η συγκέντρωση πληροφοριών θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην απόκτηση της γνώσης. Και αφού ως άνθρωποι δεν έχουμε την νοητική δυνατότητα να επεξεργαστούμε τον τεράστιο όγκο πληροφοριών που προκύπτει, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην υπολογιστική δύναμη των μηχανών. Το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για την επίλυση ασθενειών, για την καταπολέμηση του εγκλήματος, για την καλύτερη διοίκηση των πόλεών μας, και για την προσωπική μας ευημερία είναι η ανάλυση των δεδομένων, η διαπίστωση συσχετισμών μεταξύ αυτών και η παραγωγή προβλέψεων και συγκρίσεων. Η τουλάχιστον, αυτή είναι η ιδέα που μας καλούν να ασπαστούμε.

Έτσι κλάδοι της τεχνητής νοημοσύνης η οποίοι πριν δύο δεκαετίες θεωρούνταν ξεπερασμένοι και ατελέσφοροι, όπως ο κλάδος της μηχανικής εκμάθησης, ξαφνικά βρέθηκαν στο προσκήνιο και τράβηξαν όλα τα βλέμματα της προσοχής πάνω τους. Το σύγχρονο έξυπνο κινητό τηλέφωνο, η χρήση του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η βελτίωση των επεξεργαστών, και η αύξηση της χωρητικότητας των μέσων αποθήκευσης δεδομένων έδωσαν στους αλγόριθμους μηχανικής εκμάθησης το καύσιμο που χρειάζονταν, τον μεγάλο όγκο δεδομένων.

Σημαντικά προβλήματα σε διάφορους κλάδους, όπως η υγεία, η τοπική αυτοδιοίκηση, η προσωπική αυτοβελτίωση, οι μεταφορές, και η αστυνόμευση μπορούν να λυθούν ως δια μαγείας μέσω της ανάλυσης του όγκου των πληροφοριών που συγκεντρώνονται. Και φυσικά από τους κλάδους αυτούς, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και ο τομέας της απονομής της δικαιοσύνης.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της χρήσης μηχανισμών και εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης για την υποστήριξη της διοίκησης των δικαστηρίων (όπως η χρήση μηχανισμών Επεξεργασίας Φυσικής Γλώσσας που αποσκοπεί στην αυτοματοποίηση γραφειοκρατικών διαδικασιών και στην ταχύτερη συγγραφή, καταχώρηση και ανάλυση δικαστικών αποφάσεων και  άλλων εγγράφων), και της χρήσης των εν λόγω μηχανισμών και εργαλείων για την απονομή της δικαιοσύνης και την επιρροή της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων των δικαστικών αρχών. Το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται στην πρώτη κατηγορία, καθώς οι προκλήσεις και οι περιορισμοί που ανακύπτουν εκεί είναι ίδιοι και για άλλους τομείς εφαρμογής της τεχνολογίας Επεξεργασίας Φυσικής Γλώσσας. Αντίθετα, το άρθρο εστιάζει μόνο στην δεύτερη κατηγορία, και στη ιδέα ότι μηχανισμοί τεχνητής νοημοσύνης θα μπορούν να υποβοηθούν τις δικαστικές αρχές στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα της χρήσης της τεχνολογίας στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων στον τομέα της δικαιοσύνης δεν είναι καθόλου πρωτοποριακή και καινοτόμος. Αντίθετα είναι μια ιδέα του παρελθόντος που έχει κάνει την εμφάνιση της και έχει μάλιστα χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε ξένα δικαστικά συστήματα όπως αυτά του Καναδά, της Αυστραλίας και των Η.Π.Α. ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα ενώ είναι ευρέως γνωστή και στον παραπλήσιο τομέα της δικαστικής ψυχολογίας και ψυχιατρικής. Συστήματα όπως  το «Level of Service Inventory – Revised (LSI-R)» και το «Correctional Offender Management Profiling for Alternative Sanctions (COMPAS)» χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία αξιολόγησης κινδύνων για να βοηθήσουν τον δικαστή σε διάφορα στάδια της ποινικής διαδικασίας, όπως την προφυλάκιση κατηγορουμένων, την καταδίκη και υποβολή ποινής, και την απόφαση απόλυσης καταδίκων λόγω καλής διαγωγής πριν την έκτιση της ποινής τους. Συχνά τεχνολογίες που απλά εφαρμόζουν μαθηματικές και στατιστικές μεθόδους για την εκτίμηση των κινδύνων βαφτίζονται από τους δημιουργούς τους ή από τα μέσα ενημέρωσης ως τεχνητή νοημοσύνη. Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γραφτεί τις τελευταίες δεκαετίες για τα συστήματα αυτά και η κριτική αναφορικά με την φερεγγυότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους διαφέρει ανάλογα με το ποιος οργανισμός χρηματοδοτεί τις σχετικές έρευνες.

Ενώ η αβεβαιότητα σχετικά με την χρησιμότητα των διαφόρων τεχνολογιών στον τομέα της δικαιοσύνης έχει εκφραστεί εντόνως,  το Συμβούλιο της Ευρώπης ( 1. Parliamentary Assembly (PACE), Recommendation 2102 (2017) 1, Technological convergence, artificial intelligence and human rights, 2. Parliamentary Assembly: Motion for a recommendation about Justice by algorithm – the role of artificial intelligence in policing and criminal justice systems, και 3. European Commission for the Efficiency of Justice (CEPEJ): European Ethical Charter on the use of artificial intelligence in judicial systems) και η Ευρωπαϊκή Ένωση (1. European Commission: Communication on Artificial Intelligence in Europe, και 2. European Commission’s High-Level Expert Group on Artificial Intelligence (AI HLEG): Draft Ethics guidelines for trustworthy AI) με ενέργειές τους τα τελευταία δύο χρόνια μελετούν το ενδεχόμενο της χρήσης μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης στον τομέα της δικαιοσύνης από τα κράτη μέλη τους.

Αν και είμαστε αντίθετοι προς της εισαγωγή μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων και πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν αποτελεί λύση σε κανένα πρόβλημα από αυτά που ταλανίζουν τον τομέα της δικαιοσύνης, εξαιτίας της φρενίτιδας που επικρατεί το τελευταίο διάστημα, κρίνουμε σημαντικό να αναφέρουμε συνοπτικά τα κύρια ζητήματα που ανακύπτουν από τυχόν υποτιθέμενη  χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στον τομέα της δικαιοσύνης και ειδικά στην ποινική δίκη. Η απαρίθμηση που ακολουθεί, είναι φυσικά ενδεικτική.

1. Λήψη απόφασης που βασίζεται αποκλειστικά σε αυτοματοποιημένη επεξεργασία: Όπως ορίζει το Άρθρο 11 της Οδηγίας 2016/680 απαγορεύεται η λήψη απόφασης που βασίζεται αποκλειστικά σε αυτοματοποιημένη επεξεργασία, η οποία παράγει δυσμενή έννομα αποτελέσματα για το υποκείμενο των δεδομένων ή θίγει αυτό σε μεγάλο βαθμό. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις κατά τις οποίες νόμος επιτρέπει την εν λόγω απόφαση προβλέποντας παράλληλα τις κατάλληλες διασφαλίσεις υπέρ των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του υποκειμένου των δεδομένων, όπως τουλάχιστον το δικαίωμα εξασφάλισης ανθρώπινης παρέμβασης. Επομένως, γίνεται αντιληπτό ότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι απαραίτητο συστατικό της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων.
2. Κίνδυνος διακρίσεων και ποιότητα των δεδομένων που χρησιμοποιούνται: Οι μηχανισμοί τεχνητής νοημοσύνης που εκπαιδεύονται με βάση τα δεδομένα που επεξεργάζονται είναι εξαρτημένοι από την ποιότητα των δεδομένων αυτών. Με απλά λόγια, οι τυχόν προβλέψεις για την δική μου μελλοντική συμπεριφορά θα βασιστούν σε δεδομένα άλλων ανθρώπων με βάση τα οποία ο αλγόριθμος έχει εκπαιδευτεί. Εάν η ποιότητα των δεδομένων που χρησιμοποιήθηκαν κατά την εκπαίδευση είναι χαμηλή ή εάν τυχόν προκαταλήψεις υποβόσκουν στα δεδομένα αυτά, οι προβλέψεις είναι καταδικασμένες να είναι αφερέγγυές. Επίσης ενδέχεται να είναι και παράνομες στην περίπτωση που στηρίζονται σε δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, τα οποία είναι εκ φύσεως ιδιαίτερα ευαίσθητα όπως ορίζεται στα Άρθρα 10 και 11 της Οδηγίας 2016/680.
3. Απόκτηση τεχνικής κατάρτισης από δικαστές και δικηγόρους: Πριν την χρήση οποιουδήποτε μηχανισμού τεχνητής νοημοσύνης στα δικαστικά έδρανα και στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων, είναι λογικό προαπαιτούμενο οι επαγγελματίες που χρησιμοποιούν τον μηχανισμό αυτό και που έρχονται σε καθημερινή βάση σε επαφή μαζί του, να είναι εξοικειωμένοι με την επιστήμη της πληροφορικής. Δυστυχώς η πλειοψηφία των δικαστών και των δικηγόρων έχουν ελάχιστες τεχνικές γνώσεις και δεν διαθέτουν ικανότητες προγραμματισμού ή βασικές γνώσεις σχετικά με τις δυνατότητες και την λειτουργικότητα των διαφόρων μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης. Επομένως, κρίνεται αναγκαία η βασική εκπαίδευση των νομικών ήδη κατά την φοίτησή τους στις νομικές σχολές, και η επανεκπαίδευση των δικαστών κατά την φοίτησή τους στις δικαστικές σχολές.
4. Ξεκάθαροι κανόνες αναφορικά με την ιδιοκτησία των δεδομένων που χρησιμοποιούνται από τους μηχανισμούς τεχνητής νοημοσύνης: Σε καμία περίπτωση η εταιρίες που θα έχουν αναπτύξει τον μηχανισμό τεχνητής νοημοσύνης που χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε δικαστικές αρχές δεν θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα των υπόδικων και κατάδικων που επεξεργάζονται, ούτε να τα εκμεταλλεύονται εμπορικά ή για λόγους έρευνας και βελτίωσης των μηχανισμών τους. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποτελεί τομέα κέρδους.
5. Κατανοητός και εξηγήσιμος τρόπος λειτουργίας του μηχανισμού τεχνητής νοημοσύνης: Ο χώρος της δικαιοσύνης είναι συνυφασμένος με τις αρχές της διαύγειας και της αμεροληψίας. Επομένως εάν ένας δικαστής βασίζει, έστω εν μέρει, την απόφασή του σε κάποια πρόβλεψη ενός μηχανισμού τεχνητής νοημοσύνης, θα πρέπει να είναι δυνατή η επεξήγηση της αιτίας για την οποία ο μηχανισμός οδηγήθηκε στην πρόβλεψη αυτή. Εάν δεν είναι δυνατή αυτή η αιτιολόγηση τότε συμπερασματικά και η απόφαση του δικαστή που στηρίχθηκε σε αυτήν δεν θα σέβεται τις αρχές της διαύγειας και δεν θα θεωρείται αμερόληπτη. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι οι δημοφιλείς και περίπλοκοι μηχανισμοί, όπως τα κυκλώματα νευρονικών δικτύων, καταστούν ιδιαίτερα δύσκολο το εν λόγω απαιτούμενο.
6. Έλεγχος της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης από ανεξάρτητες ελεγκτικές αρχές: Θα πρέπει να γίνεται τακτική και επαναλαμβανόμενη αξιολόγηση της εγκυρότητας των προβλέψεων στις οποίες προβαίνουν οι μηχανισμοί τεχνητής νοημοσύνης. Μια εποπτική αρχή με ανεξάρτητο χαρακτήρα, επαρκείς οικονομικούς πόρους και προσωπικό υψηλού επιπέδου γνώσης και εμπειρίας είναι το ιδανικό όργανο για την εκπλήρωση αυτού του εποπτικού καθήκοντος. Η αρχή αυτή θα πρέπει να βασίζει τις αξιολογήσεις της τόσο σε ποσοτικά δεδομένα, όπως στατιστικά στοιχεία, τα οποία θα προκύπτουν από την αποτελεσματικότητα των προβλέψεων των μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης, όσο και σε ποιοτικά δεδομένα, όπως τα συμπεράσματα που λαμβάνονται υπόψη κατά περίπτωση.

Αδιαμφισβήτητα οι εφαρμογή μηχανισμών τεχνητής νοημοσύνης σε οποιοδήποτε τομέα της σύγχρονης ζωής, αποτελεί ένα περίπλοκο ζήτημα το οποίο επιζητά μια διεπιστημονική προσέγγιση. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μονάχα νομικό ζήτημα. Αντίθετα έχει έντονες ηθικές και κοινωνικές πτυχές που χρήζουν σημαντικής περισυλλογής. Οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι άκρως σημαντικές για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας και σίγουρα θα πρέπει να τις εντάσσουμε στις κοινωνίες μας .Η ένταξή τους ωστόσο θα πρέπει να γίνεται κατόπιν ενδελεχούς προετοιμασίας και προσχεδιασμού. Μονάχα έτσι θα βιώσουμε πραγματικά τα οφέλη των νέων τεχνολογιών και θα περιορίσουμε δραστικά τις προκλήσεις και τους κινδύνους για τη προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.